ما مصنوعی زندگی می کنیم. شخصیت واقعی خود را پنهان می کنیم به خاطر جامعه و اگر جامعه ای هم در کار نباشد، همین وجود خویشاوندان و دوستانی که ما نمی خواهیم از ما بدشان بیاید، برای این اجبار کافی خواهد بود.
چه مجموعه ی جالب توجهی از عروسک های خیمه شب بازی. اما به نظر من ریسمان های حرکت دهنده ی آن ها بسیار آشکارند! دیگر در کوچه ها جز آدم های احمق و الدنگ، کسی را نمی توان دید. لافکادیو از شما می پرسم، آیا سزاوار است یک انسان با شرف و حسابی این مضحکه را جدی تلقی کند؟
می بینم که هنوز مرا نمی شناسید. هیچ چیز به اندازه ی احتیاج سد راه من نمی شود. من هرگز دنبال چیزی نرفته ام مگر آنچه برایم بی ثمر است.