سیاه های اسیر، هزاران کیلومتر با پاهای زنجیر شده، پیاده به سوی ساحل می رفتند. دراین مسیر شکارچی های برده نیز با اسلحه و شلاق، سوار بر اسب در کنارشان حرکت می کردند. چهل درصد برده های سیاه در راه ساحل بر اثر گرسنگی و درد رو نج زیاده می مردند. عده ای که زنده می ماندند، تا زمان فروش در قفس ها زندانی می شدند؛ سپس کشتی های حمل برده می رسیدند و برده ها رااز شکارچیان می خریدند و سوار کشتی می کردند.
کشتی ها برای این همه برده جا نداشتند؛ به همین دلیل تاجران برده برای جا دادن آنها روش های عجیبی را به کار می بردند. آن ها برده ها را در فضای تاریک و قفسه بندی شده به یکدیگر زنجیر می کردند. سیاه پوستان بیچاره فقط به اندازه یک تابوت جا داشتند و باید به صورت دراز کش قرار می گرفتند. تعداد زیادی از برده ها به علت زیاد بودن جمعیت و کمبود اکسیژن قبل از رسیدن به آمریکا جان خود را از دست می دادند.
برده ها باید همان جا روی خودشان دست شویی می کردند. بعضی وقت ها عده ای از برده ها به علت بوی بد و فشار روحی و روانی ای که به آن ها وارد می شد. دیوانه می شدند
