اطره ی دیگری را از پدر بزرگوارم علی بن ابی طالب علیه السلام دارم از وقتی که همراه ایشان عازم جنگ صفین بودیم، وارد این سرزمین شدیم. پدرم توقف کرد و نامش را پرسید. هنگامی که از اسم سرزمین مطلع شد فرمود: همین جاست که خیمه هایشان برافراشته می شود، همین جاست که خون هایشان زمین را رنگین می کند. از پدرم پرسیدند: درباره ی چه کسانی سخن می گویی؟ فرمود: گروهی از اهل بیت رسول خدا در این سرزمین فرود خواهند آمد. پس از رسیدن به کربلا نامه ای کوتاه به برادرم محمد و خاندان بنی هاشم در مدینه فرستادم: «بسم الله الرحمن الرحیم. نامه ای از سوی حسین بن علی برای محمد بن علی و کسانی از بنی هاشم که در نزد او هستند. سخنی که می خواهم بگویم این است: گویا دنیا از آغاز وجود نداشت، گویا آخرت از ابتدا جاودانه بود. خداحافظ.»