کتاب مروارید

بالاخره منزل خودش! در را بست، چراغ را روشن کرد. کلاه، کت، دامن و بلوزش را درآورد، فلانل قدیمی‎اش را از چوب رختی برداشت و به تن کرد. بعد بند پوتین‎‎‎هایش را باز کرد، جوراب‎‎‎هایش آن‎قدر خیس نبودند که آن‎ها را عوض کند. رفت جلوی دستشویی؛ باز امروز آفتابه پر آب نشده است، به اندازه‎ای آب وجود داشت که ابری را خیس کند، و رزین داشت از کاسه سرریز می‎شد. این دومین بار بود که او به خاطر آن صورتش را چنگ انداخت.

تصور کنید جای این دو نفر عوض می‎شد. روسابل با هاری به منزل می رفت. مطمئنا همدیگر را دوست داشتند، نه این که نامزد باشند و به احتمال خیلی زیاد می‎گفت: « هرگز ازدواج نمی‎کنم. » هاری در درشکه منتظر می‎ماند تا خدمتکار به دنبال روسابل، جعبه حاوی کلاه را به طبقه بالا ببرد. بعد اتاق خواب بزرگ مملو از گلدان‎های نقره‎ای تیره با رزهای صورتی و سفید. جلو آینه می‎نشست و خدمتکار کوچولوی فرانسوی کلاه او را می‎بست و برایش یک روسری نازک و زیبا و یک جفت دستکش سفید چرمی دیگر می‎آورد - چون آن روز صبح که می‎خواست یکی از آنها را بپوشد، دکمه‎اش افتاده بود.