کتاب سنگدل (تپه های ماهور)

آدم‌ها با گذر زمان آرام و بی‌آزار نمی‌شوند، بلکه همچنان عصبانی و آزاردهنده باقی می‌مانند.

این درست نیست که فکر کنیم چون در دوران بیست سالگی چیزی را دوست داری، باید تا آخر عمر با آن زندگی کنی. بعدها شاید یک روزی بتوانی چیز دیگری پیدا کنی و از آن خوشت بیاید.

ظاهرا هیچ چیزی اونقدر ارزش نداره که به خاطرش خودت را آزار بدی و اذیت کنی.

آیا بهتر نیست بعضی وقت‌ها به جای اینکه تمام زندگی‌مان چمبره بزنیم و زانوی غم بغل بگیریم، فقط به عقب برگردیم و گذشته‌ها را جبران کنیم.

معمولا تغییر آب و هوا، بزرگ جلوه دادن یک تصمیم اشتباه و ضعیف و یا فراموشی باعث خواهند شد متوجه شویم که چطور به خاطر این مسائل کوچک، همه چیز ناگهان بد پیش خواهد رفت. اما خوشبختانه، اغلب اوقات افراد خوش‌شانس هستند و شرایط اونقدر هم بد نمی‌شه و می‌شه از پس آن برآمد.

البته همیشه برنامه ریختن هم مفید نیست و کمکی نمی‌کنه، بلکه گاهی اوقات حتی باعث بدتر شدن حالت هم می‌شه چون می‌دونی که داری خودت رو با تصور آینده‌ای سرگرم کننده و دل‌انگیز گول می‌زنی. مردی که کتک نزنه و کنترلش را از دست نده و از زنش به عنوان کیسه بکس استفاده نکنه، می‌تونه آدمی دوست‌داشتنی باشه.

هرگز با کسی که بوی بدنش شما را به هیجان نمی‌آورد، ازدواج نکنید. با کسی که توی انظار عمومی گوشهاش را تمیز می‌کند، ازدواج نکنید، هر قدر که آدم خوبی باشد چون خوبی‌اش شرایط را آسان‌تر نمی‌کنه.

وقتی از کنار مسئله‌ای می‌گذری، یعنی داری آن را تحمل می‌کنی، درست مثل دردهاش.

از متن کتاب