کتاب سلاطین زیرزمین; کتاب سلاطین زیرزمین

کتاب سلاطین زیرزمین

Underground kings

کد کتاب : 139781
شابک : 978-6222674373
قطع : رقعی
تعداد صفحه : 160
سال انتشار شمسی : 1403
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 1
زودترین زمان ارسال : 11 آذر

معرفی کتاب سلاطین زیرزمین اثر جواد مجابی

سلاطین زیرزمین داستان میهمانان ناخوانده‌ای است که در زیرزمین خانه‌ای قدیمی و اعیانی جا خوش می‌کنند و حاضر به ترک آنجا نمی‌شوند؛ میهمان- گدایانی همه‌فن‌حریف که بی‌دعوت راهی آن زیرزمین نسبتا دراندشت می‌شوند و با نقشه‌هایی محیلانه کنگر می‌خورند و لنگر می‌اندازند و به سلاطین آنجا بدل می‌شوند. گدایانی که بنیان آن خانه را از زیرزمین برهم می‌زنند...
جواد مجابی، شاعر، نویسنده، روزنامه‌نگار و نقاش در رمان سلاطین زیرزمین داستانی ملموس و درعین‌حال خواندنی را پیش روی مخاطب قرار می‌دهد.
جواد مجابی
جواد مجابی (به انگلیسی: Javad Mojabi)(متولد ۲۲ مهر ۱۳۱۸ در شهر قزوین) شاعر، نویسنده، منتقد ادبی و هنرهای تجسمی، نقاش، طنزپرداز و روزنامه‌نگار ایرانی است. از او آثار متعددی به چاپ رسیده‌است. همچنین برای مدت کوتاهی سردبیر مجله ادبی دنیای سخن بود.
دسته بندی های کتاب سلاطین زیرزمین
ادبیات داستانی
ادبیات معاصر
رمان
ادبیات ایران
قسمت هایی از کتاب سلاطین زیرزمین (لذت متن)
آن وقت شب نمی‌شد بیش از این هارت وپورت کرد. سعی می‌کردند بی‌سر و صدا و با دقت جای خواب خود و خانواده‌شان را مشخص کنند. دیدم مالکیت من برایشان کوچک‌ترین ارزشی ندارد و با جدال وضع بحرانی‌تر می‌شود. از زور پسی گفتم: ‌_ فردا معلوم می‌شه. رفتم بالا. ساعت سه بامداد بود و نمی‌شد مزاحم همسایه و آشنایی شد و مدد طلبید. تا ساعت هشت، در اتاق نشیمن روی مبل دراز کشیده بیدار ماندم، غلتنده از این پهلو به آن پهلو، چون تبداری کابوس‌زده. در حالت اضطراب و حیرت دائم تصویری ثابت و بی‌معنا از حضور غاصبانه‌شان در ذهنم مکرر می‌شد. بیشتر درگیر تعجب و خنده از وضعیتی غافلگیرانه بودم تا ترسی که به چاره‌جویی بکشد. آفتاب که پهن شد تا حدی اعتماد به نفس از دست رفته را باز یافتم. جملاتی را در ذهنم آماده کردم که نشانگر عزم و اراده شهروندی بود که به حریمش تجاوز شده و مصمم است از حق مالکیتش دفاع کند. به حیاط رفتم. فقط خرناس خواب از زیرزمین شنیده می‌شد. در چارطاق باز بود و چراغ‌های زیرزمین روشن. تک و توکی بیدار شده و در زیرانداز کثیف‌شان نشسته و بر خود خمیده بودند. به دیدن من سری بلند کردند اما حرفی نزدند.