کتاب ذکر است کسی که اهل شکر است

این مجموعه (طعم شیرین خدا) بنا داره با تکیه به آیات قشنگ قرآن و حدیثای پر از نور اهل بیت علیهم السلام خدا رو معرّفی کنه و از معرّفی خدا به معرّفی ابعاد مختلف دین هم برسه.
کتاب هفتم این مجموعه که الآن تو دست شماست، در بارۀ اهمیّت تشکر از واسطۀ نعمت و رابطۀ اون با شکر خدا حرف می‌زنه. تو این کتاب مطالب مهمّی رو در بارۀ شکر عملی و رابطۀ قناعت و شکر خدا می‌خونید.

از یه طرف، قرآن در بارۀ راه به دست آوردن آرامش می‌گه: «ألا بذکر الله تطمئنّ القلوب؛ آگاه باشید که دل ها تنها به یاد خدا آرام می گیرند». از یه طرف دیگه، تو حدیث داریم که حواریون به عیسی؟ع؟ گفتن: «ای روح خدا! با چه کسی نشست و برخاست کنیم؟» عیسی؟ع؟ فرمود: «با کسی که دیدنش شما را به یاد خدا می‌اندازد و سخن گفتنش بر علم شما می‌افزاید و رفتارش شما را به آخرت ترغیب می‌کند».
همۀ ما با شنیدن این حدیث، این معنا رو می‌فهمیم که باید با کسی نشست و برخاست کنیم که این ویژگیا رو داشته باشه؛ ولی حواسمون باشه که توی این حدیث، یه پیام ویژه وجود داره. اون پیام، اینه که: ما وقتی همنشین خوبی برا اطرافیامون هستیم که دیدن ما اونا رو یاد خدا بندازه. اگه به پیام حدیث توجّه کنیم، تحوّل بزرگی تو رفتار و گفتارمون ایجاد می‌شه.
وقتی دیدن ما دیگران رو یاد خدا بندازه، ما «ذکر خدا» می‌شیم. اون وقته که طبق آیۀ «ألا بذکر اللّه تطمئنّ القلوب» نشست و برخاست با ما مایۀ آرامش دیگران می‌شه. ما باید مصداق «ذکر» بشیم تا مایۀ آرامش دیگران باشیم.