کتاب غیر زمینی

جویده جویده می گویم: «ولی... مدرسه چی می شه؟ دوستام؟ کارت چی؟» «فکر می کنم یه مدرسهٔ جدید می ری و دوستای جدید پیدا می کنی. یه کار جدید پیدا می کنم یا یه راهی پیدا می کنم که تو خونه کار کنم.» «جفری چی؟» خندهٔ کوتاهی سر می دهد و دستم را نوازش می کند انگار که سوال احمقانه ای است. «جفری هم می آد.» با فکرکردن به ارتش دوستان جفری و نمایش های تمام نشدنی بازی های بیس بال، مسابقات کشتی، تمرین های فوتبال و همهٔ چیزهای دیگر، می گویم: «اوه، آره، عاشقش می شه.» ما زندگی خودمان را داریم، من و جفری. برای اولین بار درمی یابم برای چیزی بیشتر از آنچه پیش بینی کرده ام، زندگی می کنم. مأموریتم قرار است همه چیز را تغییر بدهد.

از میان پنجره به حیاطی که با بازی در آن بزرگ شده ام، نگاه می کنم؛ تاب قدیمی بی حرکتم که مامان هرگز به فکر بازکردنش نیفتاده است، ردیفی از بوته های گل رز پشت نرده ها که از وقتی که به یاد می آورم، آنجا بوده اند. پشت نرده ها تقریبا می توانم طرح مه آلود کوه های دوردست را که همیشه در حاشیهٔ دنیایم قرار داشته اند، تشخیص دهم. می توانم صدای غریدن قطار کالترین را که از بلوار شورلاین عبور می کند و با کمی تمرکز بیشتر، صدای ضعیف موسیقی را از گریت آمریکا۱۳ که دو مایل آن طرف تر است، بشنوم. محال به نظر می آید که هرگز این مکان را ترک کنیم.

گوشهٔ دهان مامان با لبخند مهربانی فرو می رود. «فکر کردی می تونی برای تعطیلات به یه جا پرواز کنی، مأموریتت رو کامل کنی و برگردی؟» «آره، شاید.» با خجالت نگاهم را برمی گردانم. «کی می خوای به جفری بگی؟»