کتاب کشور آخرین ها (جیبی)

او نوشته بود بعضی ها آن قدر لاغر می شوند که گاهی وقت ها باد آن ها را با خود می برد. بادهای شهر وحشی و بی امانند. معمولا آدم های خیلی لاغر دو سه نفری با هم حرکت می کنند و خود را با طناب و زنجیر به همدیگر می بندند تا بتوانند هنگام وزش باد ثابت بمانند. دیگران از بیرون رفتن صرف نظر می کنند. در گوشه و کنار خانه چمباتمه می زنند و پایه ی میز یا وسیله ی دیگری را می چسبند. برای آن ها حتی آسمان صاف هم خالی از خطر نیست. فکر می کنند بهتر است آرام در گوشه ای بمانند تا باد آن ها را نبرد و به سنگ ها نکوبد.

هم چنین بعضی ها آن قدر به کم غذایی عادت می کنند که دست آخر اصلا نمی توانند چیزی بخورند. اما وضع آن هایی که با گرسنگی می جنگند از این هم بدتر است. فکر کردن زیاد به غذا تنها مایه ی مزاحمت است. با وجود این بعضی ها دچار وسواس اند، مدام غذا می خواهند و برای به دست آوردن کم ترین مقدار غذا بزرگ ترین ریسک ها را به جان می خرند، اما هرچه بیابند برایشان کافی نیست. آن ها سیری ناپذیرند. مثل حیوانات غذا را با سرعت گاز می زنند و می بلعند، با انگشت های استخوانی شان قطعه ها را می درند و آرواره های لرزانشان هرگز از حرکت باز نمی ماند. بیشتر غذا از چانه شان پایین می ریزد و آن چه را هم فرو می دهند معمولا پس از چند دقیقه استفراغ می کنند. نوعی مرگ آرام است؛ گویی غذا آتش یا یکجور دیوانگی است که آن ها را از درون می سوزاند. فکر می کنند برای زنده ماندن است که غذا می خورند، ولی دست آخر خودشان هستند که خورده می شوند.

به طور کلی مردم فکر می کنند اوضاع در گذشته هر چه قدر که بد بوده، بهتر از امروز بوده است.