کتاب می دانم که هیچ نمی دانم

کارل رایموند پوپر اگر بزرگ ترین فیلسوف قرن بیستم نباشد، بی شک یکی از بزرگ ترین هاست. او نزدیک به یک قرن زندگی کرد و اندیشه هایش تحت تاثیر حوادث این دوران بود. نظریه شناخت او، همچون فلسفه سیاسی اش از یک سو، تحت تاثیر نظریه نسبیت اینشتاین و از سوی دیگر، متاثر از حوادث مربوط به جنگ اول و دوم جهانی است. پوپر را می توان فیلسوفی متواضع و دارای عشقی بی پایان به کشف حقیقت توصیف کرد. او بیش از هر چیز در پی یافتن پاسخ های عملی برای مسائل و مشکلات علوم و جامعه بود. پوپر پیرو فیلسوف دوران روشنگری، ایمانوئل کانت، و از مدافعان بی چون و چرای اندیشه های لیبرال و جامعه باز به معنای جامعه کثرت گراست. کتاب او به نام جامعه باز و دشمنان آن تصفیه حسابی تاریخی و نقادانه با نظریه پردازان و پیروان کهن و نوی اندیشه های سیاسی تام گرایانه است. پوپر پایه گذار مکتب « خردگرایی انتقادی » و از مخالفان سرسخت تام گرایی سیاسی، از افلاطون تا مارکس، و پیرو خستگی ناپذیر دموکراسی پارلمانی لیبرال است. او اراده و تصمیم آزاد انسان را تعیین کننده مسیر زندگی و تاریخ می داند و مخالف هر نوع « جباریت » است.
کتاب می‌دانم که هیچ نمی‌دانم، از دو بخش تشکیل شده است. بخش اول ترجمه ی خود کتاب می‌دانم که هیچ نمی‌دانم است. این کتاب در واقع مجموعه ای از مصاحبه‌هایی است که روزنامه دی ولت در سال ۱۹۸۷ و ۱۹۹۰ با پوپر انجام داده است. در این مجموعه او از نقش فروید، وظیفه روشنفکران، روش و نظریه شناخت، آزمون و خطا در علوم و جامعه، دموکراسی و اندیشه‌های سیاسی تام‌گرایانه و... حرف می زند. بخش دوم کتاب ترجمه ی دو سخنرانی از مجموعه سخنرانی‌های پوپر است که از کتاب "در جستجوی دنیایی بهتر" انتخاب شده‌اند. یکی از سخنرانی ها درباره ی اعتقادات غرب است و یکی دیگر درباره ی دموکراسی است.