کتاب چرا با آدم عوضی ازدواج می کنیم؟

وقتی دنبال شریک زندگی می گردیم، الزاماتی که در ابتدا به ذهن مان می رسد رنگ و بوی زیبا، احساسی، و مبهم دارند: می گوییم واقعا دنبال کسی هستیم که «مهربان»، «باحال»، «جذاب»، یا «پر شر و شور» باشد... نمی گویم این معیارها غلط است؛ فقط اصلا و ابدا دقیق نیست و نشان نمی دهد به طور خاص برای اینکه شانس خوشبخت شدن را داشته باشیم، یا دقیق تر بگویم همیشه پکر نباشیم، به چه چیزی نیاز داریم. همه ی ما یک جورهایی دیوانه ایم. مشخصا عصبی، نامتعادل، و نابالغ هستیم، اما جزئیاتش را دقیق نمی دانیم، چون تا به حال هیچ کس زیاد ترغیب مان نکرده تا این جزئیات را کشف کنیم. بنابراین وظیفه ی اولیه و ضروری هر عاشق این است که کم کم متوجه شود چطور عصبانی می شود. باید جیک و پوک همه ی خل بازی هایش را بداند. باید علت آن ها را کاملا درک کند، بداند عصبانیت به چه کارهایی وادارش می کند، و مهم تر از همه، کدام آدم ها او را تحریک یا آرام می کنند؟ یک رابطه ی خوب رابطه ای نیست که میان دو انسان سالم شکل بگیرد (اصلا این آدم ها زیاد وجود ندارند)، بلکه رابطه ی بین دو دیوانه است که مهارت یا شانس آن را داشته اند تا سازگاری صلح آمیزی بین دیوانگی های نسبی خود ایجاد کنند.