کتاب ابزار فانی - شهر استخوان ها 2

گفت می خواد منو بخوره. «اما نخورد. تو کشتیش.» جیس گره را تمام کرد و عقب نشست. کلاری متوجه شد که درد پشت گردنش از بین رفته و باعث آرامشش شد. بلند شد و نشست. «پلیس اینجاست.» صدایش مثل غورغور قورباغه از گلویش درآمد. «ما باید…» ـ اونا هیچ کاری نمی تونن بکنن. احتمالا یکی صدای جیغت رو شنیده و به پلیس گزارش داده. شرط می بندم پلیس واقعی نیستن. شیطان ها راه های خودشون رو برای پاک کردن رد پاشون دارن. کلاری که بغض راه گلویش را بسته بود، گفت: «مادرم!» کلمه را به زور بیرون فرستاد. «سم غارتگر همین الان توی رگ هات جریان داره. اگر با من نیای تا یه ساعت دیگه می میری.» بلند شد و دستش را دراز کرد. کلاری دستش را گرفت و با کمک او بلند شد. «بریم.» دنیا دور سرش چرخید. جیس دست او را برد پشت شانه اش و او را ثابت نگه داشت. بوی خاک و خون و فلز می داد. «می تونی راه بری؟» «آره فکر کنم.» از میان بوته هایی که پر از شکوفه بودند، نگاه کرد. می توانست پلیس هایی را ببیند که به آن سمت می آمدند. یکی از آنها، زن لاغر و بلوندی بود که چراغ قوه در دست داشت. آن را که بالا گرفت، کلاری دید که دستش گوشت ندارد؛ دستی اسکلتی که استخوانش در نوک انگشتانش تیز شده بود.

ایزابل با چنگ و دندان به حالت نشسته درآمد. موهای خونی اش را عقب زد و سر جیس داد زد. کلاری اسم خودش را در فریاد ایزابل شنید و جیس را دید که پلک زد، انگار سیلی خورده و از خواب بیدار شده باشد و به سمت او چرخید. شروع کرد به دویدن. شیطان دیگر آن قدر نزدیک شده بود که کلاری می توانست زخم های سیاه روی پوستش را ببیند، می توانست ببیند که چیزهایی توی آن می لولیدند. دستش را برد سمت کلاری…