کتاب سرطان جن

سرطان جن بدخیم ندارد، همیشه خوش خیم است. من خطرناک ترین اش را دارم، ببین که زنده ام، ببین که نفس می کشم. نشانه هم دارد، نشانه اش این است که به وقت ترسیدن می گویم: بسم الله رحمان رحیم. شخصیتی که داستان اش گم شده باشد، می شود خرافه. انگار که از روز اول او بوده و داستانی نبوده، پس باید باشد اما در فضای گرد و خاک گرفته ی روزهای اول. جان داستان هر مملکتی از روایت های زبانی آغاز می شود و مملکتی که روایت های زبانی اش، در هر عصری به فراخور همان عصر مکتوب نشده باشد، ادبیات داستانی اش جان ندارد. من میراث دار بودم و میراث ام روایت های زبانی گذشتگان..