کتاب کاش به کوچه نمی رسیدم

محمد‌هاشم اکبربانی را بیشتر به عنوان شاعر و روزنامه‌نگار می ‌شناسند. البته به واسطه مجموعۀ تاریخ شفاهی ادبیات ایران هم شناخته شده است، چرا که سر‌ویرستاری و سر‌پرستی این مجموعه را نیز به عهده داشته است. همچنین اکبریانی بنیان‌گذار و دبیر شش دوره جایزۀ شعر خبرنگاران هم بوده است.
اما او، علاوه بر این فعالیت‌ها، و داشتن چندین محموعه شعر، داستان کوتاه و رمان هم می‌نویسد و حتی برخی از آن‌ها توانسته است مورد توجه منتقدان قرار بگیرد و در فهرست نامزدهای نهایی جوایز ادبی چون «واو» و «نوفه» نیز بیاید .
«کاش به کوچه نمی‌ رسیدم» اولین مجموعه داستان اوست. این مجموعه ۱۳ داستان کوتاه دارد. عشق، مرگ، اندوه و سرگردانی از مضامین اصلی داستان‌هاست. فضای داستان‌ها غالبا تلخ است، گاهی نگاه راوی توام با نوعی جبرگرایی است. شخصیت داستان‌ها در برخی لحظات به نوعی سرگردانی دچار می‌شوند و گاه خواننده را نیز در بهت و حیرت فرو می‌برند.
قصۀ گریه تمام نمی‌شود، بهت، رسیدن، نقد یک داستان، غبار، دلی که سوخت، آرزو، بازی، کاش به کوچه نمی‌رسیدم و... عناوین برخی داستان‌های این مجموعه هستند.
«قصۀ گریه تمام نمی‌شود»، اولین داستان این مجموعه ، روایت مردی است که خواهرش مرده و حالا او در صف انتظار ایستاده است تا مهر باطل به شناسنامه خواهرش بزنند.
داستان «کاش به کوچه نمی‌رسیدم»، که نویسنده اسم کتابش را نیز از آن گرفته است، دربارۀ مردی است که خواهر کوچکش مرده است، خواهری که هنوز مفهوم عشق را درک نکرده بوده....
داستان «غبار» نیز دربارۀ پسری است که در قبرستان، زن معتاد و پسرش را می‌بیند.
فضای داستان‌ها غم‌ناک و سنگین است. اکبریانی برای نوشتن این سیزده داستان، شش سال روی آن‌ها وقت گذاشته است. داستان‌ها نثری ساده دارند و همین به خوش‌خوان بودن‌شان کمک می‌کند. مجموعه «کاش به کوچه نمی‌ رسیدم» کتابی کم‌حجم است، داستان‌هایش نیز هر کدام بیشتر از ۱۵ صفحه نیستند و همین شاید برای خوانندگانی که مجال و فرصت‌شان اندک است، گزینۀ مناسبی باشد.