کتاب سوپر مارکت شبانه روزی

بعضی اوقات حین مهمانی تصور اینکه روز بعد باید سر کار بروم اذیتم می کند، اما تنها راه ارتباطی من با زنان هم سن و سال خودم در دنیای خارج از فروشگاه، همین مهمانی ها و ملاقات هاست، به همین خاطر معمولا دعوت های میهو را قبول می کردم. امروز یوکاری و بچه اش نیز آمده بودند، همچنین ساتسوکی متأهل که هنوز فرزندی ندارد. همه کیک به مهمانی آورده بودیم تا با چای بخوریم. یوکاری به علت انتقال شغلی همسرش مدتی از ما دور شده بود؛ بنابراین این اولین باری بود که می توانستیم او را درست و حسابی ببینیم. یوکاری به ما نگاه می کرد و ابراز دلتنگی می کرد و ما می خندیدیم و در همین حین کیک هایی را که از فروشگاه ایستگاه مترو خریداری شده بود می خوردیم. «هیچ کجا مثل خانۀ آدم نمی شود. آخرین باری که همدیگر را دیدیم تازه ازدواج کرده بودم، این طور نیست کیکو؟» با لحنی هیجان زده و با ترکیب طرز بیان خانم ایزومی و سوگاوارا گفتم: «بله. در آن مهمانی کباب خوری بود، درست است؟ بیشتر ما آن روز آن جا بودیم. چقدر خوش گذشت.» «یک جورهایی عوض شدی.» او به من خیره شد. «قبلا طرز حرف زدنت عادی تر نبود؟ شاید به خاطر مدل موهایت است. به هرحال به نظر می رسد یک چیزی ات تغییر کرده.»

میهو پرسید: «این طوری فکر می کنی؟» پرسشگرانه سرش را کج کرده بود. «من اصلا حس نمی کنم او تغییر کرده باشد، شاید به این خاطر باشد که همدیگر را دیربه دیر می بینیم.» پیش خودم فکر کردم حق با یوکاری است. من از جهان پیرامونم تأثیر می گرفتم و آن هم که همیشه در حال تغییر شکل دادن بود. همانند آبی که هنگام دیدار گذشته مان در بدنم جریان داشت و حالا جای خود را به آب تازه ای داده بود، خصوصیات تشکیل دهندۀ من نیز باید تغییر کرده باشند. چندین سال پیش که با یکدیگر ملاقات کرده بودیم، اکثر کارکنان فروشگاه را دانشجویان خوش مشرب تشکیل می دادند؛ پس قطعا طرز حرف زدنم نسبت به گذشته تغییر کرده بود.