کتاب موهبت روان درمانگری

یکی از مهم ترین روش های ما برای انکار مرگ آن است که باور می کنیم استثنا هستیم، خود را متقاعد می کنیم که از ضرورت های زیستی برکناریم و زند گی با همان خشونتی که با د یگران رفتار کرد ه، با ما تا نمی کند . یاد م هست چند ین سال پیش، به د لیل ضعف بینایی به یک اپتومتریست مراجعه کرد م. او سنم را پرسید و گفت: «چهل و هشت، هان؟ خوب، د رست موقعش است!» گرچه آگاهانه می د انستم که حق با اوست، فریاد ی از عمق وجود م برمی آمد و بانگ می زد که: «موقع چی؟ برای کی وقتش رسید ه؟ شاید برای تو و بقیه وقتش برسد ، ولی برای من نه!»

آری، قد م نهاد ن به د وران نهایی زند گی مرا می ترساند . اهد اف، امیال و آرزوهایم به شکلی قابل پیش بینی تغییر می کند . اریک اریکسون د ر بررسی چرخه ی زند گی، این مرحله را د وران تولید نسل یا زایایی نامید ه است: مرحله ای که فرد از خود شیفتگی عبور کرد ه و توجه، به جای بسط خویش، به مراقبت و پرورش نسل های بعد ی معطوف می شود . حال که به هفتاد سالگی رسید ه ام، بینش اریکسون را بهتر د رک می کنم. مفهوم زایایی او را به خوبی حس می کنم. می خواهم آموخته هایم را منتقل کنم. و هرچه زود تر، بهتر.

من نگران روان درمانی هستم: نگران این که بر اثر فشار های اقتصادی چه شکلی پیدا می کند و با برنامه های آموزشی مختصر شده، چقدر از خاصیت می افتد. با این حال، اطمینان دارم که در آینده، گروهی از درمانگران با رشته های تحصیلی مختلف (روانشناسی، مشاوره، مددکاری، مشاوره ی مذهبی، فلسفه ی بالینی) گرد هم می آیند و آموزش دوره های عالی را با جدیت پی می گیرند و با وجود واقعیت های اقتصادی موجود، بیماران مشتاقی خواهند یافت که خواهان رشدی فزاینده اند و پایبند درمانی که نقطه ی پایان ندارد. برای این درمانگران و این بیماران است که هنر درمان را می نویسم.