کتاب رویازاد آهنین 4

ده سال قبل، روز تولد شش سالگی ام، پدرم ناپدید شد. نه، او ما را ترک نکرد. ترک کردن، کشوهای خالی و چمدان های بسته را در ذهن تداعی می کند؛ و کارت تبریک تولد دیرهنگام که یک ده دلاری لای آن گذاشته شده. ترک کردن به معنی این است که از زندگی با من و مادر ناراضی بوده یا یک عشق جدید در جای دیگر پیداکرده. هیچ کدام از این ها درست نبود. در ضمن او نمرده؛ چون اگر مرده بود خبرش به گوش مان می رسید. نه تصادف اتومبیلی در کار بود، نه جنازه ای، نه پلیسی که دوروبر یک صحنه ی جنایت وحشیانه بپلکد. همه چیز خیلی بی سروصدا اتفاق افتاد. روز تولد شش سالگی ام، پدرم مرا به پارک برد؛ یکی از جاهای محبوبم در آن زمان بود. پارک کوچک و دنجی در وسط ناکجاآباد، با یک مسیر برای دویدن و برکه سبز کدری که توسط درختان کاج احاطه شده بود. در کنار برکه بودیم که صدای جرینگ جرینگ ماشین بستنی فروش را در محوطه ی پارکینگ بالای تپه شنیدم. وقتی به پدرم التماس کردم بستنی میوه ای- شیری بخرد، پدر خندید، چند اسکناس به دستم داد و مرا به سمت ماشین بستنی فروش روانه کرد. این آخرین باری بود که پدر را دیدم.

صبح روز قبل از تولدم، بیدار شدم، دوش گرفتم و کمدم را زیرورو کردم تا چیزی برای پوشیدن پیدا کنم. معمولا هر لباس نسبتا تمیزی که دم دستم روی زمین بود را می پوشیدم؛ اما امروز یک روز ویژه بود. روزی که بالاخره اسکات والدرون ( ۳) متوجه من می شد. می خواستم بی نقص باشم. البته کمدم به طرز غم انگیزی خالی از لباس های عامه پسند بود. درحالی که دخترهای دیگر ساعت ها جلوی کمدشان ناله می کردند "حالا چی بپوشم؟"، داخل کشوهای من عملا سه چیز وجود داشت: لباس های مغازه ی دست دوم فروشی، لباس هایی که دیگران به من داده بودند و شلوارهای سرهمی. با نفرت به لباس های اندکم چشم غره رفتم. کاش انقدر فقیر نبودیم. می دونم که پرورش خوک شغل جذاب و نون و آبداری نیست؛ اما آدم انتظار دارد مامان بتونه حداقل یک شلوار جین درست حسابی برام بخره. اوه... خب فکر کنم اسکات باید تحت تاثیر وقار و جذابیت ذاتی ام قرار بگیره، البته اگه جلوش آبروریزی نکنم.