کتاب پیتر نیمبل و چشمان شگفت انگیز

محض احتیاط، درش را باز کرد تا ببیند چشم ها هنوز آنجاست یا نه. چشم های سیاه و سبز مثل همیشه توی تخم های خودشان قرار داشتند. یک لحظه ترسید؛ چشم های طلایی کجا بودند؟ ! اما بعد پلک های ورم کرده خودش را لمس کرد و متوجه شد آن ها توی کاسه چشم خودش هستند. آن ها را بیرون آورد و توی جعبه در کنار بقیه گذاشت.

به پانسمان دست زد و زخم عمیق و نسبتا شدیدی را در فرق سرش پیدا کرد. وقتی انگشت هایش به زخم خورد، از جا پرید. خونش چند روزی می شد که خشک شده بود. با خودش فکر کرد چند وقت است که در این مکان عجیب حضور دارد؟

راندن ماشین پرنده، سخت تر از آن چیزی بود که «سر تود» انتظارش را داشت. راستش، او به نوعی امیدوار بود این وسیله خودش حرکت کند؛ مثل بقیه اختراعات پادشاه. به هر حال، این کشتی خیلی بیشتر از بقیه دستگاه ها به نیروی متصدیانش احتیاج داشت.