کتاب منظری به جهان

بهار دیده بودمش، بین دور سوم و چهارم مسابقه در کمپینو با کنت دوکاپرا، همانی که سبیل دارد، در جاده ای خوش دست و زیبا با کوه هایی دور، کامپاری می خوردند و آن ور کوه ها، ابر متراکم که در وطن، معنی اش توفان خانه برانداز بود، اما این جا هیچ معنی نداشت. دفعه ی بعد در تنرهوف در کیتزبال دیدمش، همان جا که مردی فرانسوی آواز کابوی آمریکایی را برای جماعتی در حضور ملکه ی هلند می خواند اما دیگر در کوهستان ندیدمش و فکر نکنم اهل اسکی بود، فقط مثل خیلی های دیگر به خاطر جمعیت و هیجانش می رفت آن جا. بعد در لیدو دیدمش و باز ظهری در ونیز وقتی سوار گوندولایی شده بودم، نشسته بود در مهتابی گریتی و قهوه می نوشید.

چطور مردمی که قصد ندارند مرگ را بفهمند، امیدوارند که عشق را درک کنند، و چه کسی زنگ هشدار را به صدا درخواهد آورد؟

من اینجا روی زمین بودم چون انتخاب کردم که باشم.