کتاب 2 تا قزمیت 2

مایلز پرسید: « مطمئنی نمی خوای؟ » « آره. » نایلز، یه گیره ی لباس از تو جیبش درآورد و بست رو دماغش. یه کم قیافه شو کج کرد، چون درد داشت ( ۳) . مایلز گفت: « ماسک گاز خیلی راحت تره ها! » نایلز گفت: « باشه. » « تازه، قیافه ی آدمم باحال می شه. » نایلز نگاهی به مایلز انداخت. گفت: « شاید. » مایلز و نایلز اسکیت بورداشونو گذاشتن رو پیاده رو. ( جفت اسکیت بوردا مال مایلز بود؛ امروز صبح با یکیشون اومده بود پارکینگ رستوران دنی. نایلز هم اون یکی رو آورده بود. خوب بلد نبود تعادلشو حفظ کنه. ) دستکشای لاستیکی رو دستشون کردن. کردن. قلم موهاشونو درآوردن. بعد، مایلز دست برد تو کوله ش و مهم ترین چیزی که واسه خرابکاری امروز صبح لازم داشتن رو کشید بیرون؛ یه چیزی که اون قدر مهم بود که نمی شد اسمشو تو فهرست نوشت، چون ممکن بود فهرست بیفته دست غریبه و مجبور بشن کلی سوال و جواب پس بدن، لو برن یا هزار تا احتمال دیگه، یا حتی شایدم اخراج بشن. اصلا کل عملیات سر همین وسیله بود: یه تیکه پنیر که محکم تو پلاستیک پیچیده شده بود. گاوای یاونی ولی، چمنای یاونی ولی رو می خوردن، چمنایی که توی تپه های یاونی ولی درمیومد؛ از گاوای یاونی ولی شیر یاونی ولی می گرفتن؛ یه مقداری از شیرای یاونی ولی تبدیل می شد به پنیر یاونی ولی که فروخته می شد به مشتری های لبنیات فروشی یاونی ولی. این لبنیاتی، بیست و هفت مدل مختلف پنیر می فروخت، مثل: اگه شمرد ین، حتما فهمیدین که اینا فقط ۲۶ مدل پنیرن؛ اما شاید دلتون بخواد بدونین که یاونی ولی یکی از چهار شهر خارج از آلمانه که پنیر لیمبرگر درست می کنه. مایلز مرفی امروز صبح همین پنیرو خریده بود. این پنیر، معروف به اینه که بوی پا می ده.