کتاب سکوت

«تصویری قدرتمند از وضعیت یک گروه که حادثه ای هولناک آنان را گرد هم آورده است.» ـــ نیویورکر «توصیف شور و حال لحظات از قابلیت های دلیل است و به نبوغش میدان می دهد.» ـــ نیویورک تایمز فکرش را بکنید: میلیون ها صفحۀ خالی تلویزیون. تصوّرش را بکنید: گوشی تلفن های از کار افتاده. چه بر سر آدم هایی می آید که زار و زندگی شان توی گوشی هایشان است؟ توی آینه نگاه می کنم و نمی دانم به کی نگاه می کنم. صورت توی آینه هم به من نگاه می کند ولی انگار صورت من نیست. ولی اصلا چرا باید چیزی را بازتاب بدهد؟ آیا آینه سطحی بازتاب دهنده است؟ و آن صورت همان صورتی است که همه می بینند؟ یا چیزی یا کسی است که من خودم ساخته ام؟ آیا این دارویی که مصرف می کنم آن خود دیگرم را توی آینه نمایان می کند؟ با علاقه به صورتم نگاه می کنم. علاقه و نوعی سردرگمی. آیا افراد دیگر تابه حال چنین تجربه ای داشته اند؟ این صورت های ما. وقتی آنها توی خیابان راه می روند و به هم نگاه می کنند چه می بینند؟ من هم همان چیز را می بینم؟ تمام زندگی هایمان، تمام این نگاه کردن ها. افراد نگاه می کنند، ولی چه می بینند؟