کتاب گونه ی سینمایی; کتاب گونه ی سینمایی

کتاب گونه ی سینمایی

Genre voice & ideology.
لحن و نظام ارزشی‮‬‏‫

کد کتاب : 81757
شابک : 978-9646728837
قطع : خشتی
تعداد صفحه : 142
سال انتشار شمسی : 1395
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 1
زودترین زمان ارسال : ---

معرفی کتاب گونه ی سینمایی اثر علیرضا کاوه

ژانر سینمایی موضوع کمابیش نوپایی در نظریه‌ی سینمایی است. هرچند که در این خصوص بحث‌های زیادی صورت گرفته است. ژانر را می‌توان در ابعاد گوناگونی موردبحث قرارداد. ازآنجاکه تولید فیلم در ایران کم‌تر نگاه ژانری به فیلم‌ها دارد،‌ این مبحث ضرورت و اهمیت بیش‌تری به خود می‌گیرد. بااین‌حال بحث نظری در مورد ژانر سینمایی محدود به تولید فیلم نیست. بینندگان مهم‌ترین زاویه‌ی دید در این نوع بررسی هستند.

کتاب گونه‌ی سینمایی،‌ لحن و نظام ارزشی نوشته‌ی علیرضا کاوه از چنین زاویه‌ی دیدی به ژانر نگاه کرده است. بعد از توضیح در مورد سابقه‌ی بررسی ژانر سینمایی در روش‌های دیگر ژانرها از این دید مورد دسته‌بندی قرارگرفته‌اند: واکنش بینندگان.
علیرضا کاوه
علیرضا کاوه نویسنده و منتقد سینما ، متولد سال 1346 می باشد.
دسته بندی های کتاب گونه ی سینمایی
فیلمنامه
گردآوری و تلفیق
سینما و تئاتر
نقد هنری
کارگردانی
قسمت هایی از کتاب گونه ی سینمایی (لذت متن)
«بررسی واکنش بینندگانخود را از روش های پیشین پویاتر می داند و از همه ی مولفه های آنان بهره می گیرد. با این که از نخستین لحظه های ظهور سینما، واکنش بینندگان ثبت شده است، در مسیر تحول پژوهشی کمابیش چنین معیاری به دست فراموشی سپرده شد و گونه معیاری در عرصه ی «تولید» تلقی شد. پژوهش براساس معیارهای تولید فیلم و بی توجه به واکنش بینندگان، ازآنجا ناتوان می نماید که فقر پژوهش های پیرامون گونه ی کمدی باوجود همه ی اهمیتش بارز است. در این روش، برخلاف برخی روش های قبلی، گونه ی وحشت، زیرشاخه ی فانتزی شمرده نمی شود. درروش بررسی واکنش بینندگان، کمدی و وحشت دو گونه ی ایده آل - از 7 گونه ی اصلی - پژوهشی به شمار می روند، با این تأکید که به هرچه بخندیم، در شمار گونه ی کمدی نیست و از هرچه بترسیم در شمار وحشت نیست. دو گونه ی ملودرام و فانتزی هم که در عرصه ی "استقبال" پیشتازند، موردتوجه این روش هستند. پدیده ی انعکاس / بازتاب در این روش محوری است. ریشه های این رویکرد به آموزه های ژاک لاکان و تصویر نخستین او بازمی گردد: هویت یابی کودک در «آینه»، که ریشه در تصویریابی های زیگموند فروید، مانند عقده ی اختگی، داشت.