کتاب کلیات نظامی گنجوی

مراکز عشق به ناید شعاری مبادا تا زیم جز عشق کاری/ فلک جز عشق محرابی ندارد جهان بی خاک عشق آبی ندارد/ غلام عشق شو کاندیشه این است همه صاحب دلان را پیشه این است/ جهان عشقست و دیگر زرق سازی همه بازیست الا عشقبازی/ اگر بی عشق بودی جان عالم که بودی زنده در دوران عالم/ کسی کز عشق خالی شد فسردست کرش صد جان بود بی عشق مردست/ اگر خود عشق هیچ افسون نداند نه از سودای خویشت وارهاند/ مشو چون خر بخورد و خواب خرسند اگر خود گربه باشد دل در و بند/ به عشق گربه گر خود چیرباشی از آن بهتر که با خود شیرباشی/ نروید تخم کس بی دانه عشق کس ایمن نیست جز در خانه عشق/ ز سوز عشق بهتر در جهان چیست که بی او گل نخندید ابر نگریست/ شنیدم عاشقی را بود مستی و از آنجا خاست اول بت پرستی/ همان گبران که بر آتش نشستند ز عشق آفتاب آتش پرستند/ مبین در دل که او سلطان جانست قدم در عشق نه کو جان جانست/ هم از قبله سخن گوید هم از لات همش کعبه خزینه هم خرابات/ اگر عشق اوفتد در سینه سنگ به معشوقی زند در گوهری چنگ/ که مغناطیس اگر عاشق نبودی بدان شوق آهنی را چون ربودی/ و گر عشقی نبودی بر گذرگاه نبودی کهربا جوینده کاه/ بسی سنگ و بسی گوهر بجایند نه آهن را نه که را می ربایند/ هران جوهر که هستند از عدد بیش همه دارند میل مرکز خویش/ گر آتش در زمین منفذ نیابد زمین بشکافد و بالا شتابد/ و گر آبی بماند در هوا دیر به میل طبع هم راجع شود زیر/ طبایع جز کشش کاری ندانند حکیمان این کشش را عشق خوانند/ گر اندیشه کنی از راه بینش به عشق است ایستاده آفرینش/ گر از عشق آسمان آزاد بودی کجا هرگز زمین آباد بودی/ چو من بی عشق خود را جان ندیدم دلی بفروختم جانی خریدم/ ز عشق آفاق را پردود کردم خرد را دیده خواب آلود کردم/ کمر بستم به عشق این داستان را صلای عشق در دادم جهان را/ مبادا بهره مند از وی خسیسی به جز خوشخوانی و زیبانویسی/ ز من نیک آمد این اربد نویسند به مزد من گناه خود نویسند