کتاب اماری و برادران شب

مامان «امیلی»، دست هایش را با چنان خشونتی تکان می دهد که اگر می دیدید، با خودتان می گفتید حتما ماجرا خیلی مهم تر از این بوده که شاهزاده خانم کوچولوی پر فیس وافاده اش را کمی هل داده باشم. این «امیلی» بود که اذیتم کرد، من بهش کاری نداشتم. تقصیر من نبود که تعادلش را از دست داد و جلوی همه روی ماتحتش پخش زمین شد.

«امیلی» پشت سر مامانش ایستاده و دار و دسته اش دورش حلقه زده اند. دستشان را گذاشته اند روی دهانشان، پچ پچ می کنند و از آن طرف در، من را می پایند. اینجور که پیداست، بی صبرانه منتظرند تا من را تنها گیر بیاورند. به صندلی ام لم می دهم تا جلوی چشمشان نباشم. این دفعه جدی جدی گل کاشتی، «آماری»!

در باز می شود و خانم «گرنت» با قدم های بلند می آید داخل. «امیلی» هم پشت سرش است. روی صندلی هایی می نشینند که بیشترین فاصله را از من دارند و هیچ کدامشان در چشم هایم نگاه نمی کنند. انگار تمام فضای دفتر پر می شود از احساس بیزاری این دو نفر نسبت به من. اخم می کنم و دست به سینه می نشینم؛ من هم نسبت به جفتشان همین احساس را دارم.