کتاب زندگینامه سیاسی بابک امیرخسروی

بابک امیرخسروی»، که شرح زندگی سیاسی و حزبی‌اش را در کتاب «زندگینامۀ سیاسی» می‌خوانید، عضوی از اعضای سابق حزب توده است که گرچه خودش جزو رهبران این حزب نبوده اما با بسیاری از رهبران و گردانندگان آن دوست بوده، در پلنوم‌های حزب شرکت فعال داشته، عضو هیئت تحریریۀ نشریات «نامۀ مردم» و «دنیا» بوده و مسئولیت‌های دیگری نیز در حزب توده به‌عهده داشته که این‌ها همه، در کنار نگاه نقادانه و کنجکاوانه‌اش به حزب و سیاست‌های آن، باعث شده کتاب خاطراتش امکان نگاه از نزدیک به درون حزب توده را فراهم کند و ما را به داخل حزب توده و جزئیات و چندوچون سیاست‌گذاری‌ها و تصمیم‌گیری‌های آن راه دهد.
کتاب «زندگینامۀ سیاسی» نه‌فقط شرح زندگی یک فرد از اعضای سابق «حزب تودۀ ایران» بلکه روایتی از تاریخ حزب توده نیز هست چراکه بابک امیرخسروی از همان سال‌های اول تأسیس این حزب عضو آن بوده و با بسیاری از اعضای مشهور و رده‌بالای آن دوستی و نشست‌وبرخاست داشته و در سالهای مختلف فعالیت حزب در آن عضو بوده و از پشت پردۀ تصمیمات حزب و مناسبات میان رهبران آن باخبر بوده است.
در کتاب «زندگینامۀ سیاسی» حزب توده را بدون روتوش و از منظر یکی از اعضای منتقد آن نظاره می‌کنیم و در جریان رویدادهایی قرار می‌گیریم که طی سال‌های مختلف فعالیت این حزب در آن اتفاق افتاده است.
بابک امیرخسروی در کتاب «زندگینامۀ سیاسی» ما را هم با منش و رفتار حزبی و سیاسی و نیز شخصیت و زندگی شخصی خودش آشنا می‌کند و هم عرصه‌ای فراهم می‌سازد که چهره‌های شاخص و نام‌آشنای حزب توده را از نزدیک ببینیم و رفتارهای آن‌ها در حزب و عملکردهای حزبی و سیاسی‌ و همچنین شخصیتشان را بهتر بشناسیم.
امیرخسروی شرح زندگی‌اش را در کتاب «زندگینامۀ سیاسی»، پس از مقدمه‌ای درباب این کتاب و چندوچون فراهم آوردن آن، با خاطرات کودکی‌ و نوجوانی‌اش در تبریز و تهران آغاز می‌کند و از تأثیر مشاهدات دوران کودکی‌اش از رنج محرومان و متأثر شدنش از این رنج و تأثیر آن بر گرایش سیاسی‌اش در آینده می‌گوید و آن‌گاه کم‌کم وارد داستان حزب توده می‌شود و از عضویتش در حزب توده و آن‌چه در طول سالیان در حزب توده کرده و دیده و شنیده است سخن می‌گوید.
کتاب «زندگینامۀ سیاسی» بر بخشی مهم از تاریخ سیاسی ایران معاصر، خصوصا تاریخ جنبش چپ در ایران، نور می‌تاباند.
بابک امیرخسروی در کتاب «زندگینامۀ سیاسی» سیر زندگی شخصی و حزبی و سیاسی خود را ترسیم می‌کند و از خلال روایت سرگذشت سیاسی خودش نشان می‌دهد که چگونه او و تعدادی از دیگر اعضای حزب توده، از جمله ایرج اسکندری که از دوستان نزدیک راوی و نویسندۀ کتاب بوده است، به منتقدان بخشی از سیاست‌های حزب توده بدل می‌شوند.
چنانکه اشاره شد در کتاب «زندگینامۀ سیاسی»، جدا از زندگی سیاسی بابک امیرخسروی و خاطراتش از حزب توده، خاطرات او از زندگی شخصی و ایام کودکی و نوجوانی‌اش را هم می‌خوانیم. امیرخسروی در این بخش از خاطراتش از موضوعاتی چون عشقش در دوران نوجوانی به دختری به نام ناهید و همچنین از علاقه‌مند شدنش به لنین و شیفتگی‌اش به موسیقی، خصوصا ویولن‌نوازی، سخن می‌گوید و در نقل ماجرای شیفتگی‌اش به موسیقی خاطراتی را هم از ابوالحسن صبا و تعدادی دیگر از بزرگان موسیقی سنتی ایران تعریف می‌کند.
کتاب «زندگینامۀ سیاسی» از مقدمه و نه فصل تشکیل شده است.
فصل‌های نه‌گانۀ کتاب «زندگینامۀ سیاسی» عبارتند از: «دوران کودکی و شباب»، «مهاجرت اول»، «زندگی در مسکو»، «زندگی در برلین شرقی»، «کوچ به فرانسه»، «بازگشت به ایران پس از انقلاب بهمن»، «"نامه به رفقا"؛ اولین گام»، «تکوین و پیدایش» و «فعالیت در راستای همکاری».