کتاب فیزیک مالی; کتاب فیزیک مالی

کتاب فیزیک مالی

The Physics of Finance
(پیش بینی پیش بینی ناپذیرها:چگونگی تسلط علم بر وال استریت)

کد کتاب : 25581
مترجم :
شابک : 978-9641855163
قطع : رقعی
تعداد صفحه : 276
سال انتشار شمسی : 1399
سال انتشار میلادی : 2013
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 5
زودترین زمان ارسال : ---

معرفی کتاب فیزیک مالی اثر جیمز اوئن ودرال

کتاب فیزیک مالی (پیش بینی پیش بینی ناپذیرها:چگونگی تسلط علم بر وال استریت) کتابی است که افراد و اندیشه های نو در امور مالی را معرفی می کند ...
پس از فروپاشی اقتصادی سال 2008 ، بسیاری از صاحب نظران "ابزارهای پیچیده مالی" را مقصر دانستند. . اما یک جوان دانشگاهی به نام جیمز اوون ویترال به سرعت شروع به زیر سوال بردن این روایت کرد.

در این کتاب مهم و جذاب ، جیمز اوئن ودرال داستان چگونگی بوجود آمدن جریان های مالی نو درون وال استریت را بیان می کند. با بردن ما از فین دو سیکل پاریس به لت وگاس دوره Rat Pack ، از آزمایشگاه های دولت جنگ تا کمون های Yippie ، او نشان می دهد که چگونه افرادی جدید با موفقیت، دانش خود را برای اصلاح برخی از سخت ترین مشکلات اقتصاد ، از قیمت گذاری ها گرفته تا حباب های قیمت ، به کار گرفته اند.
مشکل این است که مدل ها - چه در علم و چه در امور مالی - محدودیت هایی دارند. آنها تحت شرایط خاصی خوب عمل نمی کنند. در سال 2008 ، مدل های پیچیده به دست افرادی افتاد که هدف خود را نمی فهمیدند و اهمیتی نمی دادند. این سواستفاده فاجعه باری از علم بود. واترال در این کتاب جالب و سرگرم کننده استدلال می کند راه حل این نیست که از مدل ها دست بکشید. این است که به سادگی آنها را بهتر کنیم.

جیمز اوئن ودرال
جیمز اوئن ودرال (JAMES OWEN WEATHERALL) یک فیزیکدان ، فیلسوف و ریاضیدان است. وی دارای مدرک تحصیلات تکمیلی از دانشگاه هاروارد، انستیتوی فناوری استیونز و دانشگاه کالیفرنیا، ایرواین است که در حال حاضر استادیار منطق و فلسفه علوم است. او برای Slate و Science American مقالاتی نوشته است.
دسته بندی های کتاب فیزیک مالی
ادبیات آمریکا
دهه 2010 میلادی
علمی
اقتصادی
فیزیک
قسمت هایی از کتاب فیزیک مالی (لذت متن)
پایان قرن، یا همان سال های خوش ( ۳۶) . پاریس با پیشرفت آمیخته بود. در شرق شهر، برج جدید گوستاو ایفل ( ۳۷) ــ که هنوز در چشم پاریسی هایی که در سایه ی آن زندگی می کنند، چیز بدنمای بحث برانگیزی است بر عرصه ی نمایشگاه بین المللی سال ۱۸۸۹ قد کشیده بود. در شمال، در کوه پایه ی مون مارت ( ۳۸) ، به تازگی کاباره ی جدید مولن روژ ( ۳۹) با چنان هیاهویی افتتاح شده بود که ولیعهد انگلستان ( ۴۰) را برای دیدن نمایش از بریتانیا به آن جا کشانده بود. نزدیک تر به مرکز شهر، از حوادث غیرمنتظره ای در محل هنوز تازه ساز و مجلل اپرای شهر، پاله گرنیه ( ۴۱) حرف می زدند حوادثی که حداقل به فوت یک نفر منجر شده بود که زیر سقوط چلچراغ جان داده بود. شایع شده بود ارواح ساختمان را تسخیر کرده اند.
به این دلیل بود که وقتی همکلاسانش تمام وقت درس می خواندند، باشلیه ناچار بود کار کند. خوشبختانه، با آمادگی ای که برای محاسبات داشت و نیز تجربه ی گران قدری که از کاسبی خانوادگی با مشقت اندوخته بود، توانست شغلی در بورس پاریس دست وپا کند. به خودش دلداری می داد که این کار موقتی است. هرچند « مالی » روزهایش را پر می کرد، شب ها این فرصت را داشت که درباره ی « فیزیک » مطالعه کند. باشلیه کلافه و عصبی هر روز به خودش فشار می آورد تا پله ها را به سمت ستون های ورودی بورس بالا برود.
اولین چیزی که به ذهن ساموئلسون می آمد آن بود که برای کار خودش در چند سال اخیر ــ کاری که قرار بود به پایان نامه ی یکی از دانشجویانش بدل شود دیگر نباید ادعای اصالت می کرد. اما موضوع از آن هم فراتر می رفت. قبل از سال ۱۹۰۰، این آقای باشلیه ظاهرا به تنهایی روی بیشتر ریاضیاتی کار کرده بود که در ۱۹۵۵ ساموئلسون و دانشجویانش حالا داشتند آن ها را در اقتصاد به کار می گرفتند ریاضیاتی که ساموئلسون فکر می کرد در این اواخر توسط ریاضیدانانی بسط یافته که اسامی آنان را از بر بود، چراکه آنان با مفاهیمی شناخته می شدند که ظاهرا اختراع کرده بودند؛ مفاهیمی چون فرایندهای واینر ( ۴۶) ، معادلات کولموگروف ( ۴۷) ، و مارتینگل دوب ( ۴۸) . ساموئلسون فکر می کرد این ها بدیع ترین موضوعات اند و حداکثر ۲۰ سال از عمرشان می گذرد. اما همه ی آن مطالب آن جا بودند؛ در پایان نامه ی باشلیه. چطور شده بود که ساموئلسون هرگز این آدم را نشناخته بود؟
وی سوراخ سمبه های کتابخانه ی دانشگاه را زیر و رو می کرد تا آثار اوایل قرن بیستم در زمینه ی احتمالات را پیدا کند؛ در این جست وجو کتاب درسی ای مربوط به سال ۱۹۱۴ را یافت که تا آن زمان ندیده بود. ساویج وقتی این کتاب را ورق می زد، دریافت که غیر از کار پیشرو و بدیعی که درباره ی احتمالات شده، چند فصل از کتاب به موضوعی اختصاص یافته که مولف آن را « سفته بازی » ( ۵۰) نامیده؛ یعنی، عملا کتاب نظریه ی احتمالات را برای توصیف سفته بازی بازار به کار گرفته بود. ساویج به درستی اندیشید اگر با این اثر قبلا آشنا نشده، دوستانش در سایر دانشکده های اقتصاد نیز این اثر را نباید بشناسند؛ بنابراین، او چند کارت پستال به آدرس استادان اقتصاد ارسال کرد و از آنان پرسید آیا باشلیه را می شناسند.