ویتولد گومبرویچ (1904-1969)، رمان‌نویس، مقاله‌نویس و نمایشنامه‌نویس، یکی از مهم‌ترین نویسندگان لهستانی قرن بیستم بود. میلان کوندرا که نامزد دریافت جایزه نوبل ادبیات در سال 1968 بود، او را «یکی از رمان‌نویسان بزرگ قرن ما» و جان آپدایک «یکی از عمیق‌ترین رمان‌نویسان متاخر» توصیف کرد.
آثار گومبرویچ توسط قدرت های حاکم در لهستان رسوایی و خرابکارانه تلقی شد و برای نزدیک به چهل سال توقیف شد. او آخرین سالهای خود را در فرانسه به تدریس فلسفه گذراند. این کتاب مجموعه ای از تأملات بر اساس سخنرانی های او است.
گومبرویچ در شش مقاله «یک ساعته» از کانت، هگل، شوپنهاور، کی یرکگور، سارتر و هایدگر بحث می کند و در یک قطعه کوتاه «پانزده دقیقه ای» به مارکسیسم می پردازد. متن - گوهر ادبی کوچکی پر از شوخ طبعی طعنه آمیز، بینش های درخشان، و انتقاد تحریک آمیز - تبار فلسفی آثار او را می سازد.
کتاب فلسفه در شش ساعت و پانزده دقیقه
ققنوس
ویتولد گومبروویچ
