چشمانش را بست. انگار که حوصله ی حرف های مرا و نصیحت هایم را نداشت. هنوز به تخت نرسیده بودم که سروکله ی یغما پیدا شد. نمی توانستم حتی به او نگاه کنم.
حرف های دیشب را تکرار و برق را خاموش کرد و رفت. نقاش آسمان، رنگ سیاهی را بر سفیدی مطلق پاشاند. تمام ثانیه های روز را در ذهن مرور می کردم. با وجود بی خوابی دیشب، خواب در چشمم لانه نمی کرد.
نگاهی به فضای اتاق انداختم. نور راهرو تمام فضا را در چشم های بی خواب روشن کرده بود. لحظه ای به یاد ملحفه ی برجسته ی دیشب افتادم. دستم را به هم فشردم. نکند دوباره شاهد آن صحنه ی فجیع شوم. صدای خر و پف بچه ها، درآمد.
یک ساعت از خاموشی گذشته بود. نکند دوباره آن صحنه ی زجرآور را شاهد شوم. صدایی آرام افکار پرازدحام و مغشوش ذهنم را به خود آورد. صدای آنا بود. آهسته گفت: «مایسا بیداری؟» عجیب بود در آن دو روز، هیچ وقت آنقدر با من نرم و لطیف سخن نگفته بود.
روزگار