این تاریخچه به زیبایی مصور اصفهان صفوی (1501-1722) اشکال معماری و شهرسازی و شبکه‌های کنش اجتماعی-فرهنگی را بررسی می‌کند که منعکس‌کننده شیوه سلطنتی به‌طور مشخص اوایل مدرن و ایرانی-شیعی است.
یک کارزار عظیم ساختمانی، که در سال‌های 1590-1591 آغاز شد، اصفهان را از یک شهر استانی، قرون وسطایی و عمدتا سنی‌نشین به نمادی شهری محور از اولین امپراتوری شیعی امامی در تاریخ اسلام تبدیل کرد. روند تاریخی تشیع ایران صفوی و استقرار هنرها در جابجایی در دستور کار سیاسی-مذهبی خاندان شاهنشاهی حکایت از مطالعه سوسن بابایی در معماری کاخ و محیط های شهری اصفهان و پایتخت های پیشین تبریز و قزوین دارد. .
بابایی استدلال می‌کند که از آنجایی که ادعای صفویه مفروض وراثت امامان شیعه و هاله شکوه و جلال سلطنتی است که در مفاهیم باستانی ایرانی از سلطنت به ارث می‌رسد، به تدریج یک رژیم تشریفاتی ابداع شد که در آن دسترسی و نزدیکی به شاه سخت و غیرممکن فرض می‌شد. کاخ‌های تالار، گونه‌شناسی جدید در طرح‌های کاخ‌های اسلامی و بیان شهری- فضایی دسترسی و مجاورت، لنگرهای معماری این بحث هستند. در پرتو مقایسه ای فضاهای شهری و مجموعه های کاخ در جاهای دیگر و قبل از آن - در قلمرو تیموری، عثمانی و مغول و همچنین در پایتخت های اولیه اروپای مدرن - اصفهان صفوی به عنوان مظهر یک الگوی جدید معماری-شهری در اوایل این عصر ظهور می کند.
کتاب اصفهان و کاخ هایش
فرهنگ جاوید
سوسن بابایی
