حمله های اسرائیل به غزه بارش مرگ بود. این حمله ها با بهانه ی واهی دفاع از خود، فقط جنایت جنگی نبود بلکه نسل کشی بود. این دقیقا همون نظری بود که بروکمان رئیس مجمع عمومی سازمان ملل داشت. اما اسرائیل طبق معمول به این کشیش با وجدان انگ ضد یهودی بودن زد. درسته که این اظهارنظر اولش در هیاهوی طرفدارهای اسرائیل اون طوری که باید شنیده نشد ولی کم کم صداها از همه طرف بلند شد. همه فهمیده بودن اسرائیل خطرناک ترین بمب ها رو روی سر یک و نیم میلیون آدمی که بیشترشون کودک بودن و در شلوغ ترین جای جهان گیر افتاده بودن خالی کرده. آدم هایی که حتی جایی واسه پنهان شدن یا فرار نداشتن. انگار هولوکاست داشت زنده می شد و این بار سر از غزه در آورده بود. ولی تظاهرات های مردمی در جای جای دنیا باعث تکثیر واژه ی نسل کشی بین مردم شد. این واژه حتی سر از تظاهرات داخل اسرائیل هم در آورد. پلاکاردهای ضد نسل کشی در شهرهای مختلف دنیا بالا رفت و همه خواهان خاتمه ی جنایت های اسرائیل شدن.
بخشی از نمایشنامه
کتاب قضیه ی اسرائیل یا تاریخ تبه کاری مدرن
یکشنبه
غلامحسین دولت آبادی
