چه بسیار که مردم عمل خود را با نام عزیزی یا بزرگی آغاز می کنند تا به این وسیله مبارک و پر اثر شود و آبرو و احترامی گیرد، یا دست کم هرگاه نام یا یاد آن عمل به میان می آید، به یاد آن عزیز بیفتند.
همچنین در نامگذاری ها وقتی که مولودی برایشان متولد می شود، یا خانه یا موسسه ای بنا می کنند، آن را به نام محبوب یا عظیمی نام می گذارند تا آن نام با بقای آن مولود یا بنای جدید باقی بماند؛ مثل کسی که فرزندش را به نام پدرش نام می گذارد تا همواره نامش بر سر زبان ها بماند و فراموش نشود.
آغاز با نام خدا ادب و عمل را خدایی و نیک فرجام می کند، که در کلام خداوند نیز رعایت شده؛ او کلام خود را به نام خود که عزیزترین نام است آغاز کرده، تا آنچه در کلام اوست، نشان او را داشته و با نام او مرتبط باشد و نیز ادبی باشد تا آن را بیاموزند و در کردار و گفتار خویش رعایت کنند، با نام وی آغاز کنند و نشان وی را به آن زنند تا عملشان خدایی شود و صفات اعمال خدا را داشته و مقصود اصلی از آن خدا و خشنودی او باشد و در نتیجه بیهوده و ناتمام نماند، چون به نام خدایی آغاز شده که بیهودگی و مرگ در او راه ندارد...
کتاب دورنمای قرآن
اطلاع