کتاب پادشاهی کیخسرو، نومید شدن کیخسرو از جهانداری، پادشاهی لهراسپ
نویسنده:
ابوالقاسم فردوسی
معرفی کتاب پادشاهی کیخسرو، نومید شدن کیخسرو از جهانداری، پادشاهی لهراسپ
چون افراسیاب و گرسیوز هر دو به شمشیر کیخسرو کشته شدند و کاووس شاه از پس آن رخت از جهان بیرون برد، شصت سالی جهان بی منازع و خصم مطیع و رام کیخسرو بود. (اینجا در بعض از نسخه های شاهنامه تحت عنوان «رها کردن کیخسرو "جهن" را از بند و پادشاهی توران او را دادن» یکصد و چهارده بیت آمده است که از آن جمله نه بیت در همین باره در نسخه فلورانس ضبط شده است. این ابیات را جداگانه بدون دادن شماره در جزوه ۱۵ نقل کرده ایم و خلاصه آن ابیات این است که کیخسرو جهن پسر افراسیاب را که برادر مادرش بود و در جنگ اسیر گشته بود از بند رها می سازد و به پادشاهی توران زمین برقرار می کند و اندرز می دهد که به عدل و داد فرمانروایی کند. جهن خواهش می کند که خواهران و دختران و روی پوشیدگان او را نیز آزاد سازند تا با خود به توران ببرد. کیخسرو این خواهش او را برمی آورد و با هدایای ارزنده روانه اش می سازد و به گستهم که از جانب او بر توران نظارت دارد نامه می نویسد که آن سرزمین را به جهن واگذارد و به ایران آید. گستهم از جهن استقبال می کند و جهن او را با هدیه های ارزنده روانه ایران می سازد). از پس این واقعه و گذشت شصت سال بر ایران به آرامش، کیخسرو با خود می اندیشد که ستمکاران را در همه جا منکوب کرده است و انتقام پدر را از کشندگان او گرفته است و جهان را در اطاعت خود دارد، حال این نگرانی را دارد که مبادا چون ضحّاک و جمشید کبر و غرور بر او مستولی گردد و بدنهاد و ناسپاس شود و از خداوند روگردان گردد، با این اندیشه به درگاه خداوند رو می آورد و در بر روی بزرگان می بندد و خلوت نشین می شود و به راز و نیاز با خالق بی نیاز می پردازد.
درباره ابوالقاسم فردوسی
ابوالقاسم فردوسی طوسی (زادهٔ ۳۲۹ هجری قمری – درگذشتهٔ ۴۱۶ هجری قمری، در طوس خراسان)، شاعر حماسه‌سرای ایرانی و سرایندهٔ شاهنامه، حماسهٔ ملی ایران، است. برخی فردوسی را بزرگ‌ترین سرایندهٔ پارسی‌گو دانسته‌اند که از شهرت جهانی برخوردار است. فردوسی را حکیم سخن و حکیم طوس گویند.
پژوهشگران سرودن شاهنامه را برپایهٔ شاهنامهٔ ابومنصوری از زمان سی سالگی فردوسی می‌دانند. تنها سروده‌ای که روشن شده از اوست، خود شاهنامه است. شاهنامه پرآوازه‌ترین سرودهٔ فردوسی و یکی از بزرگ‌ترین نوشته‌های ادبیات کهن پارسی است. فردوسی شاهنامه را در ۳۸۴ ه.ق، سه سال پیش از برتخت‌نشستن محمود، به‌پایان برد و در ۲۵ اسفند ۴۰۰ ه.ق برابر با ۸ مارس ۱۰۱۰ م، در هفتاد و یک سالگی، تحریر دوم را به انجام رساند. سروده‌های دیگری نیز به فردوسی منتسب شده‌اند، که بیشترشان بی‌پایه هستند. نامورترین آن‌ها به صورت مثنوی به نام یوسف و زلیخا است. سرودهٔ دیگری که از فردوسی دانسته شده، هجونامه‌ای در نکوهش سلطان محمود غزنوی است. برابر کتابشناسی فردوسی و شاهنامه، گردآوری ایرج افشار، با به‌شمارآوردن سروده‌های منسوب به فردوسی مانند یوسف و زلیخا تا سال ۱۳۸۵، تعداد ۵۹۴۲ اثر گوناگون در این سال‌ها نوشته شده‌است.
فردوسی دهقان و دهقان‌زاده بود. او آغاز زندگی را در روزگار سامانیان و هم‌زمان با جنبش استقلال‌خواهی و هویت‌طلبی در میان ایرانیان سپری کرد. شاهان سامانی با پشتیبانی از زبان فارسی، عصری درخشان را برای پرورش زبان و اندیشهٔ ایرانی آماده ساختند و فردوسی در هنر سخنوری آشکارا وامدار گذشتگان خویش و همهٔ آنانی است که در سده‌های سوم و چهارم هجری، زبان فارسی را به اوج رساندند و او با بهره‌گیری از آن سرمایه، توانست مطالب خود را چنین درخشان بپردازد. در نگاهی کلی دربارهٔ دانش و آموخته‌های فردوسی می‌توان گفت او زبان عربی می‌دانست، اما در نثر و نظم عرب چیرگی نداشت. او پهلوی‌خوانی را به‌طور روان و پیشرفته نمی‌دانست، اما به‌گونهٔ مقدماتی مفهوم آن را دریافت می‌کرد. به‌هرروی، در شاهنامه هیچ نشانه‌ای دربارهٔ پهلوی‌دانی او نیست.
پژوهشگران سرودن شاهنامه را برپایهٔ شاهنامهٔ ابومنصوری از زمان سی سالگی فردوسی می‌دانند. تنها سروده‌ای که روشن شده از اوست، خود شاهنامه است. شاهنامه پرآوازه‌ترین سرودهٔ فردوسی و یکی از بزرگ‌ترین نوشته‌های ادبیات کهن پارسی است. فردوسی شاهنامه را در ۳۸۴ ه.ق، سه سال پیش از برتخت‌نشستن محمود، به‌پایان برد و در ۲۵ اسفند ۴۰۰ ه.ق برابر با ۸ مارس ۱۰۱۰ م، در هفتاد و یک سالگی، تحریر دوم را به انجام رساند. سروده‌های دیگری نیز به فردوسی منتسب شده‌اند، که بیشترشان بی‌پایه هستند. نامورترین آن‌ها به صورت مثنوی به نام یوسف و زلیخا است. سرودهٔ دیگری که از فردوسی دانسته شده، هجونامه‌ای در نکوهش سلطان محمود غزنوی است. برابر کتابشناسی فردوسی و شاهنامه، گردآوری ایرج افشار، با به‌شمارآوردن سروده‌های منسوب به فردوسی مانند یوسف و زلیخا تا سال ۱۳۸۵، تعداد ۵۹۴۲ اثر گوناگون در این سال‌ها نوشته شده‌است.
فردوسی دهقان و دهقان‌زاده بود. او آغاز زندگی را در روزگار سامانیان و هم‌زمان با جنبش استقلال‌خواهی و هویت‌طلبی در میان ایرانیان سپری کرد. شاهان سامانی با پشتیبانی از زبان فارسی، عصری درخشان را برای پرورش زبان و اندیشهٔ ایرانی آماده ساختند و فردوسی در هنر سخنوری آشکارا وامدار گذشتگان خویش و همهٔ آنانی است که در سده‌های سوم و چهارم هجری، زبان فارسی را به اوج رساندند و او با بهره‌گیری از آن سرمایه، توانست مطالب خود را چنین درخشان بپردازد. در نگاهی کلی دربارهٔ دانش و آموخته‌های فردوسی می‌توان گفت او زبان عربی می‌دانست، اما در نثر و نظم عرب چیرگی نداشت. او پهلوی‌خوانی را به‌طور روان و پیشرفته نمی‌دانست، اما به‌گونهٔ مقدماتی مفهوم آن را دریافت می‌کرد. به‌هرروی، در شاهنامه هیچ نشانه‌ای دربارهٔ پهلوی‌دانی او نیست.
دسته بندی های کتاب پادشاهی کیخسرو، نومید شدن کیخسرو از جهانداری، پادشاهی لهراسپ
مقالات مرتبط با کتاب پادشاهی کیخسرو، نومید شدن کیخسرو از جهانداری، پادشاهی لهراسپ
آشنایی با 10 شاعر برجسته در ادبیات فارسی
ادامه مقالهمحصولات مرتبط با کتاب پادشاهی کیخسرو، نومید شدن کیخسرو از جهانداری، پادشاهی لهراسپ
اولین نفری باشید که نظر خود را درباره "کتاب پادشاهی کیخسرو، نومید شدن کیخسرو از جهانداری، پادشاهی لهراسپ" ثبت می‌کند