کتاب دیوان حافظ، فالنامه حافظ

شعر زیر از غزلیات حضرت حافظ میباشد:وزه یک سو شد و عید آمد و دل ها برخاست، می ز خمخانه به جوش آمد و می باید خواست، نوبه زهدفروشان گران جان بگذشت، وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست، چه ملامت بود آن را که چنین باده خورد، این چه عیب است بدین بی خردی وین چه خطاست، باده نوشی که در او روی و ریایی نبود، بهتر از زهدفروشی که در او روی و ریاست، ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق، آن که او عالم سر است بدین حال گواست، فرض ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم، وان چه گویند روا نیست نگوییم رواست، چه شود گر من و تو چند قدح باده خوریم، باده از خون رزان است نه از خون شماست، این چه عیب است کز آن عیب خلل خواهد بود، ور بود نیز چه شد مردم بی عیب کجاست،

ساقیا آمدن عید مبارک بادت، وان مواعید که کردی مرواد از یادت، در شگفتم که در این مدت ایام فراق، برگرفتی ز حریفان دل و دل می دادت، برسان بندگی دختر رز گو به درآی، که دم و همت ما کرد ز بند آزادت، شادی مجلسیان در قدم و مقدم توست، جای غم باد مر آن دل که نخواهد شادت، شکر ایزد که ز تاراج خزان رخنه نیافت، بوستان سمن و سرو و گل و شمشادت، چشم بد دور کز آن تفرقه ات بازآورد، طالع نامور و دولت مادرزادت، حافظ از دست مده دولت این کشتی نوح، ور نه طوفان حوادث ببرد بنیادت،