رستگاری شخصی و حرفه ای به ندرت خود را پیروزمندانه و آشکار، آنگونه که در مخمل آبی لینچ بیان کردند، نمایان می کنند. دیگر خبری از جنبۀ عامه پسند/اقتصادی مرد فیل نما و تل ماسه که به شکلی ناقص آیندۀ روشن کله پاک کن را منکسر می کردند نبود. برای بسیاری، مخمل آبی تا به امروز در مقام موفق ترین و رضایت بخش ترین فیلم لینچ ایستاده است: ترکیبی بی نقص از وسواس های تماتیک و زیبایی شناختی خاص وی با نیازهای سنتی تر فیلم سازی روایی.