کتاب ستاره ای در اقیانوس

اقیانوس بزرگ، آرام تر از همیشه به نظر می آمد. نه باد داشت نه طوفان. موج ها در خواب بودند.ماهی ها از فاصله ای دور به من نگاه می کردند و با احتیاط از کنارم رد می شدند. من هم نصف بدنم را از آب بیرون داده بودم و داشتم به نقطه ای نگاه می کردم. به جایی در آب که فرشته ای آسمانی قرار داشت. او بر یک تخت نقره ای زیبا نشسته بود و نگاهم می کرد. دامن چین دار آب پولک پولک شده بود و ماهی های زیادی سرشان را از آب بیرون آورده بودند و فرشته را تماشا می کردند. این چندمین بار بود که او به دیدنم می آمد. حالا ما با هم مثل دو تا دوست شده بودیم. اما من در آن میانف دیگر حوصله ی هیچ کاری را نداشتم. چون نمی توانستم مثل همیشه بر روی دامن آبی اقیانوس، جست و خیز کنم. فواره ی بالای سرم را به هوا پرتاب کنم؛ دم سنگینم را به آب بزنم و موج های خروشان را به این سوی و آن سو برانم. انگار هزاران ماهی را یک جا قورت داده بودم، چرا که معده ام سنگین بود. اما من فقط در شکم خود یک طعمه ی کوچک داشتم. یک آدمیزاد تنها، که مهمانم بود و به قول فرشته ی آسمانی به دستور خدا در شکمم زندانی شده بود …