وجه مشترکی که تئاتر صحنه و نمایش تلویزیونی را به هم پیوند می دهد، وجود هسته مرکزی درام در هر دوی آنهاست. هر دو نمایش، انسان را در حال انجام کاری نشان می دهد؛ همچنین برای گروهی از آدمیان در زمان و مکانی خاص در داستان یا واقعه مشخص، به نمایش در می آید. همچنین برخی تفاوت های بنیادین چه در ساختار متن و چه در ساختار اجرا در همین عوامل مشترک حضور دارد (یعنی نوع بازیگری و رابطه با تماشاگر، نوع مکان و استفاده از زمان) در مقابل تئاتر که از تماشاگر جدا نیست جدا بودن و تنها بودن و در ضمن ارتباط جمعی داشتن، ویژگی خاص تلویزیون است. در مورد تئاتر و رسانه پژوهش های متنوعی می توان انجام داد. اکنون تئاتر در رسانه در قالب «تله تئاتر» یا «تئاتر تلویزیونی» تجلی یافته است. بررسی های نظرسنجی صدا و سیما نیز نشان دهنده بی رغبتی بینندگان به تماشای این گونه برنامه هاست. این نوشتار می کوشد تا با طرح این موضوع که یکی از علت های اساسی کم توجهی مخاطبان به این برنامه ها، ناآشنایی با زبان تلویزیون و نیز تئاتر صحنه است، به چگونگی تعامل بهتر این دو رسانه با یکدیگر بپردازد. بدیهی است، تلویزیون با امکانات بالقوه ای که دارد، برای اعتلای تئاتر در کشور موثر و مفید خواهد بود.
کتاب قواعد اجرای نمایش در تلویزیون
علمی و فرهنگی