شاید برای بسیاری از علاقه مندان سینما، تئو آنجلوپلوس نامی آشنا نباشد، با وجود این، در سراسر تاریخ سینما، تنها عده ی اندک شماری هستند که در مقام فیلم ساز مولف، جایگاهی والاتر از او داشته باشند. هر نما از هر سکانس از هر کدام از فیلم های او، شخصیت هنری منحصربه فرد، مانا و ثابت او را به همراه دارد. درون مایه ی مضمونی بی همتای او، آثارش را از سایرین متمایز می سازد. نگاهی گذرا به هر کدام از آثاری که کارگردانی کرده، در هر نما، ابتدا، میانه یا انتها، به سادگی هویت مولف پنهان در پس آن را نمایان می سازد. ممکن است گونه ی سینمایی او را دوست بدارید، آن را ستایش کنید و مجذوبش باشید، همان طور که بسیاری از ما چنین هستیم. ممکن است از آن بیزار باشید و این سبک خاص شما را بیازارد یا برای تان ملال و خستگی را به همراه آورد، آن طور که عده ی زیادی، اگر نه بیش تر از گروه نخست، درباره ی او چنین می پندارند. با وجود این، فارغ از قضاوت شما نسبت به آثار او، مجبوریم محتوای متمایز، دقیق و ظریف موجود در سراسر این آثار را - چه از نظر فرم و چه از نظر مضمون - تصدیق کنیم. درحالی که آنجلوپلوس در عرصه ی فیلم سازی هم چنان شمایلی ناآشنا و منزوی دارد، اما طنین برخاسته از آثارش را می توان در دسته ی مهم ترین و تاثیرگزارترین صداهای سینمای مدرن دانست.
کتاب گفت و گو با آنجلوپلوس
شورآفرین
دان فینارو
