زمانی که ایران را ترک کردم آشپزی بلد نبودم و در مهمانی های خانوادگی تا حد امکان غذا میخوردم . غذاهای ایرانی به نظرم بسیار دور از دسترس و ناشناخته می رسید . حتی بعد از فارغ التحصیلی از کوردون بلو و کار در رستوران های مختلف هم هرگز غذای ایران نمی پختم. هیچکس به من پخت آنها را یاد نداده بود . چنین چیزی عجیب نیست . بسیاری از هم نسلان من در پخت غذاهای ایرانی مشکل دارند. تنها بعد از نوشتن این کتاب بود که حس کردم سرانجام به خانه ام بازگشته ام. جستجو و پژوهش هایم هرآنچه سالها در ضمیر ناخودآگاهم بود را تائید می کرد . ایران کشوری است با فرهنگی غنی ، میراث آشپزی ایران که به هزاران سال پیش باز می گردد از گوناگونی های شگفت انگیزی برخوردار است . در دوران رنسانس ، شیوه های آشپزی ایران، ملل و اقوام دیگر را تحت تاثیر قرار داد . برای شناخت بهتر ایران باید به گذشته از نگاهی داشته باشیم و بقول پیر گانیر ، سرآشپز نوآور فرانسوی ، آشپزی باید ریشه در گذشته و نگاهی به آینده داشته باشد. از نظر من دستور غذاهای ایرانی با تاریخ ژرف مردم کشور و نیاکان من در آمیخته اند. برای جمع آوری این دستور غذاها ، من از ایمیل ، تلفن از راه دور و سفر به تهران ، نواحی خزر، قزوین و روستاهای دوردست استفاده کردم به آشپزخانه های فامیل در سراسر جهان ، از لندن گرفته تا پاریس ، لس آنجلس ، نیویورک و ژنو سرزدم. این تجربه به من نشان داد که غذای عالی ایرانی را می توان در هر جای دنیا پخت. با بالا زدن آستین ها در آشپزخانه همه چیز از نو به یادم آمد . می گویم به یادم آمده زیرا طعم ها را فراموش نکرده بودم .