کتاب فتوحات مکیه - باب 189 تا 269

محیی‌الدین محمّد بن علی بن محمّد بن العربی طائی حاتمی (زادهٔ ۲۶ ژوئیه ۱۱۶۵ – درگذشتهٔ ۱۶ نوامبر ۱۲۴۰ میلادی) معروف به محیی‌الدین ابن عربی و شیخ اکبر پژوهشگر، فیلسوف، عارف و شاعر مسلمان عرب اهل اندلس بود. از ۸۰۰ اثری که به او نسبت داده می‌شود، ۱۰۰ اثر به‌صورت نسخهٔ اصلی از وی باقی مانده‌است. آموزه‌های کیهان‌شناختی او در بسیاری از کشورهای اسلامی به جهان‌بینی غالب بدل شد. محیی‌الدین در سال ۵۶۰ ه‍.ق در شهر مرسیه در جنوب شرقی اندلس به دنیا آمد. پدرش علی بن محمد از عالمان فقه و حدیث و تصوف بود و جدش نیز یکی از قضات اندلسی بود.
او قرآن، حدیث، فقه، لغت، ادبیات و تصوف را نزد عالمان عصر آموخت و با ابن رشد فیلسوف اندلسی دیدار کرد. عالی‌ترین دانش‌نامه ابن عربی، کتب فتوحات مکیه و «فصوص‌الحکم» است.
ابن عربی در ۲۲ ربیع‌الثانی ۶۳۸ برابر با ۱۰ نوامبر ۱۲۴۰ در دمشق در سن ۷۸ سالگی درگذشت.