از آن هنگام که در حدود شش هزار سال پیش خط به مفهوم نوشته و نوشتار ، ابداع شد ، دو هدف در پی داشت؛ یکی ثبت اعمال و منشهای ویژه انسانی و تثبیت قوانین ، باورها ، و معتقدات دینی که این مهم پیش از اختراع کاغذ گونه به دو گونه به حقیقت پیوست ؛ حک کردن بر لوحهای گلین و سنگها ، یا نوشتن بر پوست جانوران ، به ویژه پوست آهو و گاو . لوح نوشته ها و سنگ نوشته ها را به آسانی می توانیم در امان داریم تا نابود و دستخوش حوادث نشوند ، ولی پوست نوشته ها و کاغذنوشته ها را به دلیل برگ برگ بودنشان و احتمالا گم شدن و از میان رفتن ، نمی توانیم حفظ کنیم ، مگر با گردآوردن آنها در مجموعه ای که بتواند همه را به هم پیوند دهد ، و « از اجزا یک کل بسازد » ؛ یعنی آنچه زبان فارسی در فرهنگ ایرانی ، کتاب یا دفتر نامیده است . عمل « مجموعه سازی برگهای پراکنده » را ، به گونه ای که از نابودی و ضایع شدن پیشگیری شود ، اهل فن « تجلید » گفته اند . به دیگر سخن ، تجلید ، گردآوردن و به هم پیوند دادن برگهای پراکنده یک دفتر یا کتاب در میان پوسته ای محکم و با دوام است که « جلد » نامیده می شود.