کتاب چرا ماهی ها وجود ندارند

بعد از مرگ روفس، نوشته های دیوید رنگارنگ می شود. نقاشی های دقیقی می کشید از گل های وحشی و سرخس ها و عشقه ها و بوتهٔ تمشک؛ و گویی هر خرده ریزه ای که می توانست از طبیعت و از جهان جدا کند. هرچند نقاشی ها هنرمندانه نیستند؛ به زحمت کشیده شده اند و پر از سیاهی های مداد، لکه های جوهر، جای پاک کن و پارگی های کوچک از رنگ آمیزی های پرفشار هستند؛ اما با وجود ناپختگی های هنری، کاملا وسواسش، درماندگی اش، و تلاش نسبتا زورکی اش مشخص است که می خواهد آن اشکال ناشناخته را به هر ترتیبی ضبط کند. پای تک تک نقاشی ها هم یک نام علمی آورده است، اما حرکت جوهر، اینجا ناگهان روان تر می شود و حروف گردش متبحرانه ای دارند. کامپانولا روتوندی فولیا. کالمیا گلائوکا. آستراگالوس کانادنسیس. به زبان آوردن این نام ها و این اعلان های لاتینی، برای دیوید نوعی حس غلبه و پیروزی، به همراه داشت، او آن حس را چنین توصیف می کند: «اسامی شان مثل عسل اند روی لب هایم.»

راستی، روان شناسان دربارهٔ این مرهم شیرین که گردآوری مجموعه ها می تواند در مواقع رنج و اندوه به ارمغان بیاورد، پژوهش ها کرده اند. ورنر مونستربرگر، روان شناسی که ده ها سال است به مجموعه داران وسواسی مشاوره می دهد، در کتاب مجموعه داری: عشقی سرکش، می نویسد: این عادت اغلب پس از نوعی «محرومیت یا فقدان یا آسیب پذیری» تشدید می شود؛ و هر یافتهٔ تازه ای برای مجموعه، مجموعه دار را از انفجار مست کنندهٔ یک «قدرت مطلق خیالی» پر می کند. فرانسیسکا لوپز-تورسیاس، که سال هاست در دانشگاه گرانادا روی مجموعه داران تحقیق می کند، از پدیدهٔ مشابهی سخن می گوید: افرادی که دچار تنش یا اضطراب هستند برای تسکین دردشان به گردآوری مجموعه ها روی می آورند. او می نویسد: «افراد وقتی دچار این حس بی کفایتی فردی هستند، گردآوری بیمارگونه کمک می کند احساس بهتری کنند.» مونستربرگر هشدار می دهد که تنها خطر این کار مثل هر وسواس دیگری این است که ظاهرا مرزی وجود دارد که با عبور از آن، این عادت از «نشاط آور» به «ویرانگر» بدل می شود.