این نقاشان شرق گرا که شامل نقاشان بریتانیایی، اتریشی، آلمانی و به ویژه فرانسوی بودند، مکتب مستقلی نداشتند و مناظری از خاورمیانه را به شیوه های گوناگون در میان دیگر آثارشان می گنجاندند. در نیمه دوم قرن نوزدهم نگارخانه های پاریس، انباشته از تابلوهای شرقی بود که استقبال از آنها به تأسیس «سالن نقاشان شرق گرای فرانسه» در سال 1893 انجامید.»
میشل وریر در ادامه این مقاله با اشاره به استعمار کشورهای شرقی توسط اروپاییان، سفرهای پی در پی آنها به این کشورها را یکی از دلایل شکل گیری این مکتب نقاشی در اروپا می داند و درباره تاثیر ادبیات رمانتیک در گرایش این نقاشان به مضامین شرقی می نویسد: « نفوذ ادبیات رمانتیک، شوق و ذوق را نسبت به عجایب و غرایب شبح گون مشرق زمین برانگیخت. اثر بایرون موسوم به «حرم ها، سلاطین و پاشاهان ستمگر»، «کوبلاخان» (1816) اثر ساموئل تیلوکلریج، داستان هندی از توماس مور به نام «لاله رخ» (1817) و شرح سفرهای شرق از ا. دبلیو، کینگ لیک، ایئوتن (1844) سبب کشش عموم به سوی زندگی شورانگیز شرقی شد و تصویری فریبنده و دروغین اما رنگارنگ از آن ارائه داد. این نوع ادبیات با فناوری عملی و پر زحمت قرن نوزدهم که سراسر اروپا را در برگرفته بود، تناقضی آشکار داشت.»
