کتاب الرسائل الفقهیه فی اغناء

موسیقی از دیرباز در جوامع مختلف کاربرد داشته است و به دلیل جایگاه و نقش ویژة آن در زندگی بشر، دانشمندان، کتاب‌ها و رساله‌هایی در این باره تالیف کرده‌اند. در آغاز، دانشمندان یونانی آثاری را نگاشتند. هنگامی که این نوشته‌ها در نیمة دوم قرن دوم هجری به زبان عربی ترجمه شد، موسیقی به یکی از رشته‌های تحصیلات علمی و بخشی از علوم ریاضی تبدیل شد. به تدریج و با گذشت زمان موسیقی از جهات دیگر نیز مورد توجه قرار گرفت؛ یکی از آنها بحث موسیقی و غنا از دیدگاه فقهی است. از همان ابتدا فقها دربارة موسیقی، اختلاف نظر داشتند و حدودی برای آن تعیین کرده بودند، اما این امر از دورة صفویه به بعد بیش‌تر مشهود بوده است. کتاب حاضر که به دو زبان فارسی و عربی نگاشته شده، شامل رساله‌هایی فقهی دربارة غنا (خوانندگی) و موسیقی است. عنوان‌های برخی از این رسالات عبارت‌اند از: ایقاظ النائمین و ایغاظ الجاهلین، اثر سید محمد المدعو بماجد بن ابراهیم»؛ «رساله فی‌الغنا، اثر محمد رسول الکاشانی»؛ و «رساله فی حرقه الغنا، اثر عبدالصمد الهمدانی الحائری».