از زمانی که انسان ها اقدام به ساختن سکونتگاهها کردن میزان تغییر در سکونتگاه‌های انسانی همواره در حال تغییر بوده است لیکن این تغییر طی هزاران سال آنقدر کند بوده که مردم قادر به درک آن نبودند. ولی از آغاز عصر آهن میزان تغییر سرعت گرفت.
مردم در نقاط مختلف متوجه اوج و افول تمدن ها و شهرهایی که ساختن گردیدند بدون اینکه فکر کنند که می‌توان چنین سکونتگاه هائی را به گونه ای طراحی کرد که بر مبنای الگوهای اصلاح شده گذشته باشد. رومی ها شهرهای خودشان را بر تمدن هایی که تصور می کردند ترجیح می دادند لیکن الگوی شهرسازی خود را به عنوان یک الگوی ثابت در نظر می‌گرفتند نه اثری که بتواند طی زمان تکامل پیدا کند.
طی بیش از هزاران سال قرون وسطا عصر مسیحیت رنسانس ایتالیا این مفهوم را پیش برد که سکونتگاه های انسانی باید منعکس کننده ارزش‌ها و آرمان‌ها باشد در این زمان دیگر تغییر یک جزء آشنایی تجربه انسان شده بود ولی با این حال نرخ آن نسبتا کند بوده و بر حسب قرن قابل اندازه گیری و سنجش بود.
کتاب طراحی شهری برای قرن شهری
دانشگاه تهران
