ابن عربی (به عربی: ابن عربی) با نام کامل أبو عبدالله محمد بن علی بن محمد إبن عربی الحاتمی الطائی الأندلسی المرسی الدماشقی (زادهٔ ۲۶ ژوئیه ۱۱۶۵ – درگذشتهٔ ۱۶ نوامبر ۱۲۴۰ میلادی) ملقب به محیی الدین و ابن عربی و سلطان العارفین، و الشیخ الاکبر و امام العارفین و ... دانشور، عارف، شاعر و فیلسوف مسلمان اندلسی بود که در اندیشه اسلامی بسیار تأثیرگذار بود. از ۸۵۰ اثر منتسب به وی، حدود ۷۰۰ اثر معتبر هستند در حالی که بیش از ۴۰۰ اثر هنوز موجود است. آموزه‌های جهان‌شناختی وی جهان‌بینی غالب در بسیاری از نقاط جهان اسلام شد.
وی در بین پیروان و متدینان تصوف با نام‌های الشیخ الاکبر (از اینجا مکتب اکبریه یا اکبریان) و محیی‌الدین ابن عربی در سراسر خاورمیانه معروف است.
ورود رسمی ابن عربی به سلوک یا تصوف در سنّ ۲۱ سالگی (در سال ۵۸۰ ه.ق) روی داد، ولی او به‌زودی و در زمانی اندک بلندآوازه گردید، و مشایخ زمانش به دیدار او شتاب نمودند. محیی‌الدّین آثاری گران‌سنگ و پرارزش در شاخه‌های مختلف حکمت و علم پدیدآورد، تصوف را به نوعی به فلسفه تبدیل کرد، و در نوشته‌هایش عقاید و باورهای بسیاری از مکاتب را تبیین و تفسیر نمود (ص-ص ۵۱–۵۵ مفاتیح‌الاعجاز فی شرح گلشن راز)
مهمترین کتاب وی «فصوص‌الحکم» بر مبنای خواب مبشرین است.
در کتاب رحمه من الرحمن تفسیر اشاری و عرفانی قرآن 3 ابن عربی به تفسیر سوره بقره،آیات286-151 می پردازد.
کتاب رحمه من الرحمن تفسیر اشاری و عرفانی قرآن 3
کوهسار
محیی الدین ابن عربی
