ماکسیم فرنان سیرو فارغ‌التّحصیل رشتۀ معماری از دانشکدۀ هنرهای زیبای پاریس، از معماران پیشرو ایران در دهه‌های اوّل قرن چهاردهم هجری شمسی است.
حضور او در ایران با همکاری گروه باستانشناسی فرانسوی، که در این سرزمین فعّال بود، آغاز شد و پس از مدّتی کوتاه به دعوت آندره گدار، رئیس ادارۀ عتیقات وقت، به فعّالیت حرفه‌ای در رشتۀ معماری، که با طرح دانشگاه تهران همزمان بود، تبدیل شد.
فعّالیت معماری سیرو در ایران را می‌توان به دو دوره، شامل دورۀ اوّل از سال 1312ش تا 1324ش و دورۀ دوّم از سال 1337ش تا 1351ش، تقسیم کرد. ماکسیم سیرو در دورۀ اوّل فعّالیت خود تعداد قابل توجّهی از مراکز آموزشی کشور را طرّاحی کرد، و به موازات آن به طرح مرمتی بناهای تاریخی می‌پرداخت. در دورۀ دوّم، فعّالیت او بر احیای کاروانسراهای ایران و تبدیل کاروانسرای مادرشاه به هتل شاه عباس اصفهان متمرکز بود. سیرو در تألیف نیز دستی داشت. از او دو کتاب راجع به کاروانسراها و راه‌های تاریخی ایران و مقالات متعدّدی راجع به ابنیۀ تاریخی منتشر شده است.
تاکنون هشت کتاب از تألیفات اعضای گروه معماری دوران تحوّل منتشر شده است: معماری نیکلای مارکف (1382)، معماری کریم طاهرزاده بهزاد (1384)، معماری وارطان هوانسیان (1387)، معماری آندره گدار (1394)، معماری پل آبکار (1395)، حافظیه و شعر گدار (1395)، معماری رلان دوبرول (1399) و سرانجام کتاب حاضر معماری ماکسیم سیرو(1400).
کتاب معماری ماکسیم سیرو
رهسپاران