دیوان حافظ شامل تمامی اشعار منتسب به وی است که از او به جای مانده است. این کتاب نخستین بار به طور رسمی در فاصله سال های 1200 تا 1206 هجری قمری چاپ شده است. اولین کسی که اشعار حافظ را گردآوری کرد محمد گلندام بود. دخل و تصرف در اشعار حافظ زیاد رخ داده و در هر نسخه می بینیم که تعداد اشعار متفاوت است. مضامین اشعار پیرامون اوضاع زمان خویش، حکمت و مسائل عرفانی می باشد. دیوان حافظ شامل غزلیات، قصاید، مثنوی ها، قطعات و رباعیات است. قصاید حافظ تعداد بسیار اندکی است و از آن جایی که برخی قصاید او از نظر ساختار به غزل نیز شباهت داشته در برخی نسخ، قصاید در شمار غزلیات چاپ شده است. عمده ترین اشعار حافظ مربوط به غزلیات اوست که در حدود 500 غزل در دیوان او وجود دارد. در مورد مثنوی نیز در برخی نسخ قدیمی دو مثنوی وجود دارد که نشان می دهد حضرت حافظ به منظومه های ویس و رامین، اقبال نامه و شرف نامه نظری داشته است. بخش دیگر هم مربوط به قطعات است که حافظ جهت ثبت رویداد هایی تاریخی سروده است این قطعات بیشتر از منظر تاریخی دارای اهمیت می باشند و بخش آخر نیز مربوط به رباعیات است که بیشتر در نسخ اخیر دیده می شود. اشعار حافظ، آشنا ترین اشعار برای عوام و خواص است و این جایگاه شاید برای کمتر کسی در جهان وجود داشته باشد و همه ساله نشست های گوناگونی جهت حافظ شناسی در ایران و جهان برگزار می شود. در خانه ی هر ایرانی اگر کتاب شعری وجود داشته باشد آن کتاب به احتمال فراوان دیوان حافظ است.
کتاب دیوان حافظ
خدمات فرهنگی کرمان
حافظ
