آلبوم موسیقی ضربی خوانی های حسین تهرانی

سنتور: قباد ظفر

ویلن و سه‌تار: ابوالحسن صبا

پیانو: مرتضی محجوبی

ویلن: علی تجویدی و مهدی خالدی

تار: لطف‌الله مجد

درباره‌ی این اثر، به قلم محمدرضا شرایلی می‌خوانیم:«نام حسین تهرانی ( 1291 ـ اسفند 1352) در موسیقی معاصر ایران همواره با نام ساز تمبک همنشین بوده است و اگرچه نوازندگان توانا و خبره‌ای مانند رضا روانبخش و مهدی غیاثی از بزرگان این هنر در سال‌های نخست قرن حاضر و مقدم بر تهرانی شمرده می‌شوند اما تمبک‌نوازی پس از دوره‌ی قاجار بیش از هر استاد دیگری مدیون زحمات و ابتکارات حسین تهرانی است. او نه تنها در حوزه‌ی تخصصی نوازندگی تمبک سرآمد روزگار خود بود بلکه در دیگر ابعاد اجرایی موسیقی دستگاهی نیز توانایی‌های ویژه‌ای داشت. تهرانی به دلیل معاشرت و همکاری طولانی با حبیب سماعی با تکنیک‌های اجرایی سنتور و نواختن آن آشنا بود؛ تا حدی با نوازندگی تار آشنایی داشت؛ ردیف را به خوبی می‌دانست؛ از هنر آوازخوانی نیز بهره‌ها داشت و بسیاری از گوشه‌های مهجور ردیف را می‌دانست و با آواز می‌خواند. از دیرباز خواندن تصانیف، کارعمل‌ها و متل‌های سرگرم‌کننده در مجالس و محافل از جمله وظایف نوازنده‌ی تمبک به شمار می‌رفت چرا که این هنرمندان به دلیل آشنایی عمیق با ریتم و اوزان موسیقایی و توانایی تقطیع صحیح کلام بر ملودی صلاحیت و تخصص بیشتری نسبت به آوازخوانان برای اجرای این قطعات باکلام موزون داشتند. پیشینیان تهرانی مانند حاجی‌خان (معروف به عین‌الدوله‌ای)، رضاقلی‌خان نوروزی، رضا روانبخش، عبدالله دوامی و دیگر تمبک‌نوازان سرشناس که از صدای خوشی هم بهره داشتند همگی به همان دلیل پیش‌گفته مجریان شناخته‌شده‌ای برای قطعات باکلام موزون بودند و در صفحات گرامافن دوره‌ی قاجار و حتی اوایل پهلوی اول آثاری از ضربی‌خوانی برخی‌شان به یادگار مانده است. تهرانی بسیاری از تصانیف و کارعمل‌های قدیمی را از اینان آموخته ‌بود و گنجینه‌ای از اشعار شاعران متقدم را نیز از حفظ داشت. علاوه بر آن از صدایی گرم برخوردار بود و این استعداد ذاتی و دانش اکتسابی زمینه را برای اجرای این قبیل قطعات توسط او فراهم ساخت. تهرانی که در ابتدا به صورت خودآموخته تمبک می‌نواخت مدتی از راهنمایی‌های رضا‌خان باربد بهره گرفت و پس از آن به محضر حسین اسماعیل‌زاده راه یافت. معاشرت با ابوالحسن صبا و روح‌الله خالقی به گفته‌ی خود وی موجب آشنایی بیشترش با ضرب‌شناسی و وزن‌خوانی شد. هنر ضربی‌خوانی و اجرای آوازضربی یکی از هنرهای بارز تهرانی بود.»