آلبوم موسیقی سالنامه

آهنگساز: محمدرضا فیاض
گروه آفتاب و درنگ
اجراکنندگان:
تار: حمیدرضا خبازی، گلنوش صالحی، سیاوش ایمانی؛ بم‌تار: راضیه نظری؛ عود:یاسمین شاه‌حسینی؛ سنتور: پگاه زهدی؛ کمانچه: سهیل صادقی، فرشاد صارمی، سامر حبیبی؛ قانون: آفرین نظری‌جو؛ قیچک آلتو: شیما شاه‌محمدی؛ قیچک باس: بیتا قاسمی؛ نی: فرهاد زالی، آرش فلاح، حسین خوش‌چهره؛ نقاره فارس و کوزه: ماهان ببری؛ تمبک و بندیر و دایره: ستار خطابی، مسعود براره، حمید قنبری؛ خوانندگان: فرهاد زالی، سیاوش ایمانی

از زاویه‌ی فنی موسیقی، سالنامه تلاشی است برای توسعه‌ی ابعاد گروه‌نوازی ایرانی در عرصه‌های مختلف: صدادهی، چندصدایی، امتداد زمانی، رنگ‌آمیزی، بیانگری، دینامیسم، تکنیک فردی و گروهی هم‌نوازی، و غیره. اما موضوع درخورتوجه آن که سالنامه می‌کوشد این توسعه را به نحوی درونزا و با پایبندی به دو اصل راهبردی محقق کند: وفاداری به سیستم مدال، و وفاداری به مبانی اجرایی و آوایی سازهای ایرانی. برای پاسخگویی به این نیات، لاجرم رویکردهای آهنگسازانه‌ای که در مجموعه اتخاذ شده، طیف وسیعی از تمهیدات را دربرمی‌گیرد: از واریاسیون‌های متیفیک-ریتمیک به عنوان اصلی‌ترین شیوه‌ی کار آهنگسازی تا مدگردی‌های گسترده و از آنجا تا لحظات پلی‌مدالیته و ظهور نطفه‌های نوعی نگره‌ی هارمونیک که با مختصات آکوستیکی سازهای ایرانی سازگاری داشته باشد. قطعه‌ی تقریبا بیست‌ودو دقیقه‌ای سالنامه که از برخی جوانب می‌تواند شکل گسترش‌یافته‌ی یک پیش‌درآمد به حساب آید، به عنوان محور اصلی مجموعه، مصالح تماتیک چهارمضراب و تصنیف را فراهم می‌کند و به این ترتیب، سالنامه رسیدن به کلیت منسجم را هدف قرار داده است؛ هرچند در نگاهی دورتر، سالنامه با دیگرآلبوم‌هایی که آهنگسازکمابیش با همین رویکرد ساخته- شاعر آینه‌ها، درگذر، در خانه‌ی آفتاب و پرسه در آینه، پیوندهای دور و نزدیک زیادی دارد. از زاویه‌ی عاطفی، بخش عمده‌ی مجموعه در فضایی تیره و پرتنش جریان می‌یابد. سالنامه برساخته‌ی یک تقابل سازنده است که در فرهنگ موسیقی ایرانی نامعمول می‌نماید: نیرومندی اجرای نوازندگان مجموعه دربرابر هسته‌ی تراژیک خود موسیقی.