آلبوم موسیقی موسیقی نو در ایران (۳)

علیرضا مشایخی، سینا فلاح‌زاده، علی رادمان، ارشیا صمصامی‌نیا، الناز سیّدی و سمیرا واثق‌نیا

رهبر آنسامبل: احمد فرج

فلوت: ژواو میرلس

کلارینت: روبرتو سرا سانتوس، کورش بهراد

هارپ: اورلی کمونال

ویلن: ماکسیم آلیو

ویلنسل: لورا سانچز باتالا

پیانو: علی رادمان، سید مطهر حسینی

ابوا: بنیامین فیشر

الکترونیک: الناز سیدی

سه‌تار و سنتور: روزبه رحیمی
«گروه موسیقی تهران» در سال ۱۳۷۲ توسط فریماه قوام‌صدری و علیرضا مشایخی تاسیس شد. از اهداف این گروه، آموزش و معرّفی آهنگساز و نوازنده، و امکان طرح «موسیقی نو» در ایران بوده است. تأکید علیرضا مشایخی بر «موسیقی نو» از نقطه‌نظرهای متفاوت، قابل بررسی و آثار او مصداقی از طرح بنیانی و مدوّن «موسیقی نو» است. این آثار، بر پرسشهایی درباره‌ی چیستی موسیقی ایران، نسبت شرق و غرب و چیستی صدا گشوده هستند. گشودگی تفکّر علیرضا مشایخی بر پرسش و آشکارگی پرسش در آثار او، سبب شده است تا «ایران» در افق موسیقی به یک موضوع تبدیل شود. «شور» اپوس 15، «شرق  ـ  غرب» شماره‌ی 1 اپوس 45، «استتیک ایرانی» اپوس 77، «میترا» اپوس 90، «سمفنی ایرانی» ـ   سمفنی شماره‌ی 5   ـ اپوس 112، «سمفنی شماره‌ی 8» اپوس 147، «مرکوری» اپوس 196 و «تهران   دوئال» اپوس 207 را می‌توان مثالهایی از این تبیین دانست. صورت‌بندی‌های علیرضا مشایخی از چگونگی طرح «موسیقی نو» در ایران و تبیین‌های حاصل از آن، بر بنیانی ایستاده است که در دوره‌ی معاصر تاریخ موسیقی، بی‌سابقه بوده است: طرح انضمامی نسبت موسیقی و تفکّر. این نسبت، در اصطلاح «موسیقی تفکّر» خود را آشکار کرده است. به بیان دیگر، طرح «موسیقی نو» در تبیین «موسیقی تفکّر» نهفته است و پس از شرح این نسبت، راه برای طرح «موسیقی نو» در ایران نیز، گشوده و هموار می‌شود. به بیان دقیقتر، «موسیقی نو» رابطه‌ی فراموش‌شده‌ی موسیقی و تفکّر را یادآوری و «موسیقی تفکّر»، ضرورت «موسیقی نو» را آشکار می‌کند.